تبادل لینک هوشمند
- ﺳﺮﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺗﻮ دﻫﻨﻢ.
ﺧﻨﺪه اش ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﺚ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯽ. ﺗﻮ ﯾﺎدﮔﯿﺮيِ ﻓﺤﺶ اﺳﺘﻌﺪادت ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮه. ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﺧﺘﺮ ﮔﻠﻢ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ات و ﺑﻬﺖ ﺑﺪم.
ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﺮط!
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﺷﺮﻃﯽ؟
- ﻣﯿﻨﺎ و دﺧﺘﺮش ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﺎ!
ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺻﺪ دﻓﻌﻪ ﮔﻔﺘﯽ. ﻣﻦ ﮐﻪ از ﺧﺪاﻣﻪ وﻟﯽ دﺧﺘﺮم ﻣﯿﮕﻪ درﺳﺘﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﻣﺜﻞِ اﻧﮕﻞِ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻨﺎرِ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺟﻮن داد اﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﺮﺑﺎرِ ﮐﺴﯽ ﺑﺸﻪ!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﭘﺎم و ﺗﮑﻮن دادم:
- ﭘﺲ ﻣﻨﻢ ﺳﺮﮐﺎر ﻧﻤﯽ رم!
ﺟﯿﻎِ زﯾﻨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- آوﯾﺴــــــــﺎ!
ﻣﻈﻠﻮم ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ راﺿﯿﺶ ﮐﻨﯽ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي!
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- آﺧﻪ...
وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم:
- زﯾﻨﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎم! ارﺷﮏ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ! ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ! ﻣﯿﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ! ﺳﺘﺎره دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ! اﯾﻨﺎ دﻟﯿﻞِ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﺮي ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎرِ ﻫﻢ
ﺑﺎﺷﻦ؟
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻣﻮﻧﺪ ﭼﯽ ﺑﮕﻪ. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮارش دادم. از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺷﻮﻫﺮِ ﻣﯿﻨﺎ ﻓﻮت ﮐﺮده ﮐﻨﺎرِ ﮔﻮﺷﺶ وز وز
ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﻨﺎ ﺑﯿﺎد اﯾﻦ ﺟﺎ.
راﺿﯽ ﻧﺒﻮدم ﺳﺮِ اون ﮐﺎر ﺑﺎ اون رﯾﯿﺲِ اﯾﮑﺒﯿﺮﯾﺶ ﺑﺮم اﻣﺎ ﻓﻌﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل ﻫﺮ ﺧﻔﺘﯽ و ﺑﻪ ﺟﺰ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦِ ﻋﻔﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﺻﻮرﺗﻢ و ﺷﺴﺘﻢ
و ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ از دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺷﺶ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﻮدم. ﯾﺎد ﺳﺮﻣﻪ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز
ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ:
ـ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﯽِ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر و اﯾﻨﺎ؟ اول ﺣﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدن اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن ﺑﻮد از
اول ﺗﺎ آﺧﺮِ ﻣﺎﺟﺮا رو ﮔﻔﺖ و ﻣﻨﻢ ﺣﺮﺻﯽ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ارﺷﮏ ﮐﯽِ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ. در آﺧﺮ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻟﯿﭽﺎر ﺑﺎرِ رﯾﯿﺴﺸﻮن ﮐﺮدم و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ
در و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم.
ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻦ ﭘﺮ ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﮏ و ﻟﮕﺪ ﻓﮏ ﻃﺮﻓﺎ رو ﺳﺮوﯾﺲ ﮐﺮده. ﺑﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﯽ ﮐﻪ از ﻗﯿﺎﻓﻪ داد ﻓﻬﻤﯿﺪم
ﻣﻨﺸﯿﻪ ﺑﺎ اون ﯾﺎرو ﺧﻨﺪوﻧﻪ ﺑﻮدن. آن ﭼﻨﺎن از ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﯾﺎرو ﺧﻨﺪوﻧﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﺎدم ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺮوز ﭼﻬﺮه اش و زﯾﺮِ ذره
ﺑﯿﻦ ﺑﺬارم! ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻨﺸﯿﻪ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﺎرو داﺷﺘﻪ!
ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ام و ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮردم و دﻧﺪوﻧﺎم و ﻣﺴﻮاك زدم. ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﯾﻪ ﺳﺮ ﭘﯿﺶِ ارﺷﮏ رﻓﺘﻢ. ﺧﻮابِ ﺧﻮاب ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ام. آروم ﺑﻮﺳﺶ ﮐﺮدم و
ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدم ﻣﯿﻨﺎ رو راﺿﯽ ﮐﻨﻪ و ﻣﺮاﻗﺐِ ارﺷﮏ ﺑﺎﺷﻪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم. آراﯾﺶ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﻢ و ﮐﺮدم و از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون زدم.
ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﺮدم آرﺷﺎم از ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن زد ﺑﯿﺮون. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اون ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﻤﺘﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﺎز دادم و رﻓﺘﻢ.
ﺑﻌﻀﯽ آدﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ اﻟﮑﯽ اﻟﮑﯽ ﻧﻘﺶِ اول ﻣﯽ ﮔﯿﺮن. ﻣﻦ ﺑﻌﺪ دو ﺳﺎل ﻣﺤﺒﺖ دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم. اﺳﻢِ ﻋﺎدت، اﺳﻢِ
ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه و اﺳﻢ اوﻟﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ از ﺟﻨﺲِ ﻣﺨﺎﻟﻒ ازش ﻣﺤﺒﺖ دﯾﺪه ﺑﻮدم و و اﺳﻢِ ﯾﻪ دوﺳﺖ و ﻋﺸﻖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ
وﻗﺖ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم.
ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺗﺮاﻓﯿﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ روزِ ﺧﻮﺑﯽ رو دارم ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺟﺎ ﭘﺎرك ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻢ. ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻨﺸﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ و ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد :
- ﺳﻼم ﻫﻤﮑﺎرِ ﺟﺪﯾﺪ.
ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺸﯽ ﻧﺒﻮدي؟
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻨﻮزم ﻫﺴﺘﻢ!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮِ ﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم:
- ﭘﺲ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟
ﺧﻨﺪه اش ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ:
- ﺧﺐ ﺗﻮام ﻣﻨﺸﯽ ﻫﺴﺘﯽ وﻟﯽ ﻣﻨﺸﯽ ﮐﯿﻮان!
- ﮐﯿﻮان؟
ﻣﺮﻣﻮز ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- آره ﮐﯿﻮان!
ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺖ ﺗﮑﻮن دادم:
- ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﯿﮕﯽ ﮐﯿﻮان ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻫﻤﻮن ﺑﺪو ﺗﻮﻟﺪ دوﺳﺖ ﺟﻮن ﺟﻮﻧﯽ ﺑﻮدﯾﻢ.
ﻣﺮﻣﻮز ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- از اولِ ﺗﻮﻟﺪﺗﻮن ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم اﻣﺎ اﯾﻦ و ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اوﻣﺪي ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎﻫﺎش دﺷﻤﻦِ ﺧﻮﻧﯽ ﺷﺪي.
ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺸﺎد ﺷﺪ! اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻪ؟ ﺧﺐ ﻣﻦ ﮐﻪ از اول ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﺸﯽِ ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟﻔﻪ ﻣﯿﺸﻢ.
ﺑﺎ ﮔﻨﮕﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
- ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻨﺎرِ ﻫﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟
- ﻧُﭻ! ﺗﻮ ﺗﻮ دﻓﺘﺮِ ﮐﯿﻮان ﭘﯿﺶِ ﮐﯿﻮان ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ و در ﻫﻤﻪ ﺟﻠﺴﺎﺗﺸﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﻃﻮراﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان اﯾﻦ ﭼﻨﺪ
وﻗﺘﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده از زﯾﺮِ ﮐﺎر در ﺑﺮه ﺑﺎﺑﺎش ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﺮده ﯾﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﮐﺎراش و زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
- ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺑِﭙﺎ؟ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰاي ﺟﯿﺰ دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻪ و وﺳﻂ ﮐﺎر ﻧﺮه ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﮐﻮﭼﻪ ﮔﻞ ﮐﻮﭼﯿﮏ؟
از اﺻﻄﻼﺣﺎﺗﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﻟﺒﺶ و ﮔﺰﯾﺪ و ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺮخ از ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﮐﯿﻮان. ﺳﻼم داداش.
ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻢ آوﯾﺴﺎ ﺟﻮن ﺳﻮﺗﯽِ دوم! وﻟﯽ ﺧﺐ از اﯾﻦ ﺳﻮﺗﯽ زﯾﺎد ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮدم. ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻢ ﺷﺪم از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮم و در ﻣﻮرد ﻫﯿﮑﻞ ﺑﯽ
ﻗﻮاره اش ﺷﻨﯿﺪ. ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺳﺮي ﺑﻪ ﻋﻨﻮانِ ﺳﻼم ﺗﮑﻮن دادم. اوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﯿﻪ، داداش ﺻﺪاش ﮐﺮد اوﻣﺪ ﺟﻠﻮ و ﻟُﭗ ﻣﻨﺸﯽ رو
ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎز اﯾﻦ ﻣﻬﺘﺎب ﺧﺎﻧﻮمِ ﻣﺎ آﺗﯿﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد؟
ﻣﻨﺸﯿﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﻤﺶ ﻣﻬﺘﺎﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﻧﺨﯿﺮ! ﭼﻪ آﺗﯿﺸﯽ ﻣﺎﮐﺎن ﺧﺎن؟ داﺷﺘﻢ ﮐﺎر آوﯾﺴﺎ رو واﺳﻪ اش ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ!
و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﻨﮓ ﻣﻦ و ﺻﻮرت اﺧﻤﺎﻟﻮي آﻗﺎ ﮔﺎوه ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﮐﯿﻮان ﺑﻮد ﮐﺮدن و زدن زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. اوه اوه
ﮔﺎوه رم ﮐﺮد:
- ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﺮﭼﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺮ و ﮐﺮ راه اﻧﺪاﺧﺘﯿﻦ. ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ.
ﺑﻌﺪ آﻫﺴﺘﻪ از ﮐﻨﺎرِ ﻣﺎﮐﺎن رد ﺷﺪ و زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺖ:
- دارم ﺑﺮات.
اﺳﻤﺶ زﯾﺮﻟﺒﯽ ﺑﻮدا وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﻫﻢ ﻣﻬﺘﺎب. ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﭙﺎي ﯾﻪ ﻧﺮه ﻏﻮل ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدي و ﻣﺎ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻘﺎم ﻣﻨﺼﻮب ﮐﺮدي! ﺧﺐ
ﺗﻮ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯽ زدن ﺑﺎدﯾﮕﺎرد دﯾﮕﻪ! ﺑﺎﮐﻼس ﺗﺮم ﺑﻮد. ﻧﯿﺸﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺴﺘﻤﺶ. ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻫﯿﺒﺖ رﯾﺰ ﻗﻞِ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار و
ﮐﻠﻪ ي ﺗﺎس و ﮐﻔﺸﺎيِ ﺑﺮاق در ﺣﺎلِ ﺟﻔﺘﮏ ﭘﺮوﻧﯽ. از ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﯿﺮه. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﺎﻧﺴﻮرِ رﻓﺘﻦ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺳﻮارش
ﻧﺸﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﯿﻮان دﻧﺒﺎلِ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺠﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ؟ ﺑﯿﺎﯾﻦ، وزنِ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ.
اﺧﻤﺎم و در ﻫﻢ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎيِ رﯾﯿﺲ وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ ﺟﻤﻠﻪ ام و ﺑﮕﻢ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺧﻮدش و ﺑﺪوﻧﻪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﻪ، ﭼﻮن ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﺮﯾﻊ رام و ﮐﺸﯿﺪم و رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم رﻓﺘﻦ، ﺳﺮﯾﻊ راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رو در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ام و رو ﺷﻮﻧﻪ ام ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺳﻔﺖ ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺮ ﻟﺐ
ﮔﻔﺘﻢ:
ـ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ دﺧﺘﺮ!
ﺳﺮﯾﻊ ﭘﻠﻪ ﻫﺎيِ ﮐﻮﺗﺎه رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ .ﻃﺒﻘﻪ ي ﯾﮏ... ﻃﺒﻘﻪ ي دو... ﻃﺒﻘﻪ ي ﺳﻪ... رو ﭘﺎﮔﺮد واﯾﺴﺎدم ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎزم ﺷﺮوع ﮐﺮدم.
ﻃﺒﻘﻪ ي ﭼﻬﺎر... ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﻨﺞ... ﻃﺒﻘﻪ ي ﺷﯿﺶ... ﯾﺎ ﺧﺪا دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻢ! ﺑﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﻮا رو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ دﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﯿﺮون. ﮔﻠﻮم ﺧﺸﮏ ﺷﺪه
ﺑﻮد ﭼﻮن ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﯿﻦِ دوﯾﺪن دﻫﻨﻢ و ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮔﻠﻮم ﺑﻪ ﺳﻮزش اﻓﺘﺎده. آبِ دﻫﻨﻢ و دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﻗﻮرت دادم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم.
ﻃﺒﻘﻪ ي ﻫﻔﺖ... ﻃﺒﻘﻪ ي ﻫﺸﺖ... ﻃﺒﻘﻪ ي ﻧُﻪ... ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ و ﻣﻘﻄﻊ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
- آوﯾﺴﺎ... ﻓﻘﻂ... دو... ﻃﺒﻘﻪ... دﯾﮕﻪ... ﻣﻮﻧﺪه!
واﯾﺴﺎدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺎزم ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷُﺶ ﻫﺎم ﺑﺮﺳﻪ ﻫﯿﭽﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎمِ ﺟﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ
ﺑﺪﻧﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد دوﯾﺪم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻃﺒﻘﻪ ﭼﻨﺪم ﺑﻮدم. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ﺗﺮسِ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﯾﺎزده رو رد ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺎز ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﺎﮐﺎم
ﻣﻮﻧﺪم و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﻮردم و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﭻِ دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ دو ﺗﺎ ﭼﺸﻢ
ﺧﻨﺪون ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﯿﻮان ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮ درِ ﻃﻼﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ درِ راﻫﺮو ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﺮﮐﺖ ﭘﻮﯾﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ رو ﻟﺒﺎم ﻧﺸﺴﺖ.
ﺣﻮاﺳﻢ از ﮐﯿﻮان ﭘﺮت ﺷﺪ و ﺑﺎ ذوق رو ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺘﻢ:
- واي... ﺧﺪاﯾﺎ... ﺑﺎﻻﺧﺮه... رﺳﯿﺪم!
ﻓﺸﺎري و رو دﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي اون و ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺮدم. ﺑﺎ دﯾﺪن اﻧﮕﺸﺘﺎي ﮐﺸﯿﺪه و ﮔﻨﺪه ي ﮐﯿﻮان دور ﻣﭻِ
دﺳﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﺎدم رﻓﺖ و ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺰن.
ﭼﺸﻤﺎي ﺧﻨﺪوﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺎﻟﺘﺶ و ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﺸﯽِ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺗﻮ دﻓﺘﺮم ﺑﺎﺷﻪ. روز اول و ﺑﯽ ﻧﻈﻤﯽ و ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ! ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺎﯾﻦ دﻓﺘﺮم!
ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﺒﻬﻮت ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدم. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮدم. ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺚ اﯾﻦ دوﻧﺪه ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪم. ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺲ از ﻗﻄﺮات ﻋﺮق ﺷﺪه
ﺑﻮد و ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﮐﺮِﻣﻢ ﭘﺎك ﮐﺮدم. ﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﺮِم رو آﺳﺘﯿﻨﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺐ زﯾﺎد ﺗﻮ دﯾﺪ ﻧﺒﻮد. ﻫﻢ رﻧﮓ ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺘﻮم ﺑﻮد. ﻣﻘﻨﻌﻪ ي ﻣﺸﮑﯿﻢ و
ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻘﻨﻌﻪ ي ﺗﻨﮓ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﺸﺎد ﺑﻮد و ﻃﯽ دوﯾﺪن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روي ﮐﻠﯿﭙﺴﻢ ﺑﻮد، ﺟﻠﻮ ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﮐﻮﻟﻪ ام و رو ﺷﻮﻧﻪ ام ﺳﻔﺖ
ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم. ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﯽ زدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮو ﺗﻮ ﮐﻪ آﺗﯿﺸﯿﻪ!
ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و در زدم. ﺻﺪايِ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪش و ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺟﺮات دادم و در و ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺑﻪ اون ﮐﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
اوﻧﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺗﺮ از ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻬﺘﺎب و ﮐﻪ دﯾﺪي. اوﻧﻢ ﻣﻨﺸﯿﻪ اﻣﺎ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اون ﻣﻨﺸﯽِ ﻣﺎﮐﺎن ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺸﻪ و ﺗﻤﻮمِ ﮐﺎراي اون و ﯾﺎدآور ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎيِ اون و ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﺟﺎ
ﻣﯿﺪه. ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻔﺖ ﺑﭙﺎي ﻣﻨﯽ ﺗﺎ از زﯾﺮِ ﮐﺎر در ﻧﺮم و ﺑﺨﻮام ﮐﺎراي ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﺑﮑﻨﻢ و ﯾﺎدآورِ ﮐﺎراي ﻣﻨﯽ! ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪرم ﺗﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ
ﻣﯿﺮم ﭘﯿﺶِ ﻣﻨﯽ و ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻢ و ﻣﯽ ﮐﻨﯽ! ﺗﺎﯾﭗ و ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎراي دﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺪرك ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن وارد ﺑﺎﺷﯽ.
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ارﺷﮏ و ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم. اﻻن اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﻪ ارﺷﮏ دﯾﮕﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﻨﺶ ﻣﯽ زد از ﻣﻦ
ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد! ﺧﯿﻠﯽ!
ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن رﻓﺘﻢ. دﻓﺘﺮِ رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ اي ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- از ﺗﺎرﯾﺦِ //0 ﻗﺮارا رو ﺗﻮ اﯾﻦ دﻓﺘﺮ ﺑﻨﻮﯾﺲ و ﺑﻌﺪم...
ﯾﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ي ﺑﺰرگ ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ و اداﻣﻪ داد:
- اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﯾﭗ ﮐﻦ.
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن دادم و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﮑﻨﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد.
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮدم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺎرم ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮدم ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺮدم و ﮐﯿﻮان رو دﯾﺪم ﮐﻪ رو ﯾﻪ ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و
ﻣﺜﻞِ اﯾﻦ ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻣﻌﻤﺎري ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم و ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﯾﺎ ﻋﻤﺮان ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪم و ﭘﺎ
ﺗﻮي ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﺎي ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره ي ﭘﺮ از ﺧﺎك ﻣﯿﺬاﺷﺘﻢ و اون و ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮنِ ﺷﯿﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﺑﻪ ﻣﯿﺰش و دﺳﺘﺎش
ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. رﺷﺘﻪ ام رﯾﺎﺿﯽ ﺑﻮد. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﺮاﺗﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد و ﺑﭽﻪ زرﻧﮓ ﮐﻼس ﺑﻮدم، اﻣﺎ اي ﮐﺎش ﺑﻪ اون ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﺗﻐﯿﯿﺮِ آب و ﻫﻮاي
ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ از ﮐﻨﮑﻮر ﻧﻤﯽ رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎزم ﯾﻪ آه ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﺳﺘﺎي ﮐﯿﻮان از ﺣﺮﮐﺖ واﯾﺴﻪ. ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟ ﯾﻌﻨﯽ داره ﻓﮑﺮ
ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ اي ﮐﺎش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﻪ! ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﺣﺴﺮت ﺑﺎر ﻧﮕﺎم و ﺟﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه رﻧﮓ و وارﻧﮓ
ﮐﯿﻮان ﮔﺮه ﺧﻮرد. واي ﺧﺪا اﯾﻦ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ آه ﻫﺎي ﺿﺎﯾﻌﺖ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و ﺧﻮدم و ﺑﺎ ﮐﺎرم ﻣﺸﻐﻮل
ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﻮان و رو ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻤﯿﺮي آوﯾﺴﺎ اﻻن اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪي اﯾﻦ
ﻃﻮري ﺑﻪ دﺳﺘﺎش ﺧﯿﺮه ﺷﺪي و آه ﻣﯽ ﮐﺸﯽ! ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ﻓﮑﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﺧﻄﻮر ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﻫﻢ ﻣﻮرﻣﻮرم ﺷﺪ. ﻓﮑﺮ
ﮐــــــــــﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ!
ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي در اوﻣﺪ و ﻣﺎﮐﺎن وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎره!
ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﮐﺮد ﭼﺮا ﺗﻠﻔﻦ رو ﻣﯿﺰ زﻧﮓ ﻧﺨﻮرد اﻣﺮوز؟ وﻟﯽ ﻫﻤﺶ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ از ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﮐﺎراي دﻓﺘﺮي
ﺑﺎ ﻣﻨﻪ و ﻣﻬﺘﺎب ﻓﻘﻂ ﺗﻠﻔﻦ ﺟﻮاب ﻣﯿﺪه؟ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر راه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﺮون و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ:
- ﭼﺘﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮي؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﻓﮑﺮم و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ ﻓﮑﺮت درﺳﺘﻪ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ آﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﭘﺎرﺗﯽ ﺑﺎزي اوﻣﺪم.
و ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻧﺪون ﻧﻤﺎﯾﯽ زد. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻪ ﻗﺪر راﺣﺖ ﮔﻔﺖ. ﻣﻬﺘﺎب ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﺻﺪاي آﻫﺴﺘﻪ اي ﻃﻮري ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﻬﻨﺪﺳﺎ ﮐﻪ درِ اﺗﺎﻗﺎﺷﻮن ﺑﺎز
ﺑﻮد ﻧﺸﻨﻮن ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ورود دوﺳﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﺸﮏ، ﻣﺎﮐﺎن ﻧﺎﻫﺎر رﺳﺘﻮران رو ﺑﻪ روﯾﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺎﮐﺎن ﮔﻔﺖ:
- از ﺟﯿﺐ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﺒﺨﺶ! ﻓﻌﻼ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ اﻻن ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺧﺒﺮﯾﻪ و ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﺑﻪ اﺣﺴﺎسِ راﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ و
ﮐﯿﻮان!
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب دﺳﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﺎﻣﻮن ﯾﻪ ﮐﻢ زﯾﺎدي ﭘﺮروان. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دﺧﺘﺮا ﮐﻪ دﻧﺒﺎلِ ﯾﻪ روزﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدن ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮن و ﺑﻪ دو ﺗﺎ ﺷﺮﯾﮏ و ﺻﺎﺣﺎب
ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻨﻦ.
و ﯾﻪ ﭼﺸﻤﮏ زد و اداﻣﻪ داد:
- اﯾﻦ دو ﺗﺎ رﯾﺰ ﻗﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺟﺬﺑﻪ دارن. ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺤﻦِ ﺧﺎص و ﺑﺎﻣﺰه اي ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﻠﻪ اي رو ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻔﺘﻢ:
- دﯾﺪي ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﮐﯿﻔﻢ و ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
و ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دور ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺎ!
- ﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ زﯾﻨﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ و ﮐﺎرم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
- ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ.
ﺧﯿﺮ ﻧﺒﯿﻨﯽ دﺧﺘﺮ! ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻤﻮﻧﯽ.
- ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﯾﻦ.
ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﺗﺎزه رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزِ ﺧﺮ ﺧﻮدﺗﯽ رو زد و ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﺳﺮﯾﻊ روم و ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از
اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﺸﻢ و وﻗﺘﯽ ﺻﺪاي درِ آﺳﺎﻧﺴﻮر رو ﺷﻨﯿﺪم، ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ. اوه ﮐﻮﻟﻪ ام! راه اوﻣﺪه رو ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ام و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﯾﮏ دو
ﺳﻪ دوﯾﺪم ﭘﺎﯾﯿﻦ. اوﻣﺪن ﺑﺎز آﺳﻮن ﺗﺮ ﺑﻮد، دو ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ي آﺧﺮ رﺳﯿﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻞ و ﮔﺸﺎدي زدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و اون ﺳﻪ
ﻧﻔﺮ و ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﺧﻮدم دﯾﺪم. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮرﯾﻪ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از اون ﮐﯿﻮان و ﻣﺎﮐﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺟﻤﻊِ ﺧﻮدﺷﻮن
ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدن.
ﻧﺎﻫﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮِ وﻗﺘﺶ ﺑﻪ ﻫﯿﺰ ﺑﺎزي ﮔﺬﺷﺖ. ﻫﻤﺶ داﺷﺘﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻧﻘﺶِ دوﺳﺖ و ﻫﻤﮑﺎر و رﯾﯿﺲ و ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن رو ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻬﺘﺎب ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻢ زﺷﺖ ﻧﯿﺴﺘﻤﺎ، وﻟﯽ ﺧﺐ ﺧﻮﺷﮕﻞِ اﻓﺴﺎﻧﻪ اي
ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ. آره داﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ! ﭼﺸﻤﺎي ﻋﺴﻠﯽ رﻧﮓ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻋﺴﻠﯽ. ﺻﻮرﺗﺸﻢ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﺮﻧﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮده. اﻟﺒﺘﻪ
ﺧﻮدش و زﯾﺎد ﺗﯿﺮه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺐ ﺑﯿﻨﯿﺶ و ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻟﺒﺎيِ ﻗﻠﻮه اي داﺷﺖ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﺎ آراﯾﺸﯽ ﮐﻪ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﻮش ﻓﺮم ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ي ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﻮﻫﺎي ﻋﺴﻠﯿﺶ و ﮐﺞ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽ رﯾﺰه. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﯾﺎ ﻣﻮﻫﺎش ﻟﺨﺖ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ
ﺧﻮدش ﺑﺎ اﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎش و ﻟﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﻣﯽ زﻧﻪ ﺧﻮدش ﻟﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ!
ﻣﺎﮐﺎن ﻫﻢ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺻﺪ و ﻫﻔﺘﺎد و ﺷﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. ﺣﺪاﻗﻞ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎش ﻗﻬﻮه اي ﺑﻮد و ﺑﯿﻨﯿﺶ ﺻﺎف ﺻﺎف،
اﻧﮕﺎر ﺧﻂ ﮐﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، اﻣﺎ ﻫﺮﭼﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﺦِ ﺑﯿﻨﯿﺶ ﺟﺎي ﺑﺨﯿﻪ ﻧﺪﯾﺪم. ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ. ﺻﻮرﺗﺸﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و
ﻟﺐ و دﻫﻦ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و در آﺧﺮ ﯾﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﮐﻪ روش ﺳﻮراخ داﺷﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮس ﺑﻮد ﺳﻮراﺧﺶ وﻟﯽ ﺧﺐ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﯾﻪ
ﻧﯿﻤﭽﻪ ﺳﻮراﺧﯽ داره!
ﮐﯿﻮان و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ارزﯾﺎﺑﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮرﯾﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب و ﻣﺎﮐﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ و
دﺳﺖ از ارزﯾﺎﺑﯽ ﺑﺮﻣﯽ دارم. ﺑﺎ اون ﺳﻮﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪن دادم روم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ.
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن. ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎرات ﺑﺎﺷﻪ واﺳﻪ ﺑﻌﺪ. ﺟﻤﻊ ﮐﻦ ﺑﺮﯾﻢ.
اوه ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﺎﯾﭙﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم ﮐﺮدم. ﻧﻪ درﺳﺖ ﺑﻮد. اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻃﻮري ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ رﺳﯿﺪم. ﻓﺎﯾﻞ و ﺳﯿﻮ ﮐﺮدم
و ﭘﻮﺷﻪ ي رو ﻣﯿﺰ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. دﻓﺘﺮ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﻗﺮاراﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدا داﺷﺖ و روي ﯾﻪ ﺑﺮﮔﻪ ي زرد رﻧﮓ ِ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ
ﺗﺎ آﺧﺮِ وﻗﺖ ﺑﻬﺶ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺑﺸﻢ ﻓﺮدا رو ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﻧﺬاره. ﮐﻮﻟﻪ ام و رو ﺷﻮﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اون ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ در ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﮐﺎرام و زﯾﺮ ﻧﻈﺮ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺮدم. در و ﺑﺎز ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺖ. اوﻫﻮ! ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. از اﯾﻦ ﮐﺎرا ﻫﻢ ﺑﻠﺪي ﺗﻮ ﻋﻤﻮﺟﻮن؟ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ
اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﮐﻮﻓﺖ ﻧﺨﻨﺪ! اَه اَه ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪه زﺷﺖ ﻣﯿﺸﻪ. ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﻣﺚ ﭼﯽ دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻤﺎ وﻟﯽ ﺧﺐ ﺑﺴﯽ دروغِ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮد دﻟﻤﻮن
آروم ﮔﺮﻓﺖ!
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﺎك ﺑﻮد و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﻦ و ﻣﺎﺳﻪ و ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﯽ ﭼﯽ داﺷﺖ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﻣﺚ ﭼﯽ ﺻﺪا ﻣﯽ داد. از اون ورم ﮐﯿﻮان ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺳﺮ ﭼﯽ ﭼﯽ
ﺳﺮ و ﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و از اون ﺟﯿﻐﺎي ﺣﯿﺪري ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪا! وﻟﯽ ﻣﺪل ﻣﺮدوﻧﻪ اش! اﺧﻤﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺟﺬﺑﻪ اي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮِ ﮐﺎر
اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﮕﻪ ﺑﯿﺎ ﺟﻮراﺑﺎم و ﺑﺸﻮر ﺑﺪونِ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮدم! اﻧﻘﺪر ﺟﺬﺑﻪ ﺑﻮد!
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮐﺮدم. ﻫﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و آﻓﺘﺎب ﻧﺒﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻨﻢ دﺳﺖ از دﺳﺘﻮر دادن ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ.
ﭼﺮا دروغ؟ ﺧﺐ ﺗﺮﺳﯿﺪم ازش! دو ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﺗﺮ از اون ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭘﺎ رو دمِ ﺷﯿﺮ ﻧﺬارم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮم! واﻻ ﺑﻪ ﺧﺪا! ﺳﻮارِ ﺳﻮزوﮐﯿﺶ ﮐﻪ ﺷﺪ
ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞِ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮﯾﻊ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ و اوﻧﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺖ. ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎﮐﺎن و ﻣﻬﺘﺎب ﺟﻠﻮي در
ﺑﻮدن. ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدن. ﺳﺮﯾﻊ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم و ﯾﻪ ﺗﺸﮑﺮِ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺘﺎب رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺮِ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺑﻮدﯾﻦ؟
ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم:
- اوﻫﻮم!
ﺧﻨﺪه اش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. رو آب ﺑﺨﻨﺪي دﺧﺘﺮ! ﺗﻮام از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﯿﺸﺖ ﺑﺎزه.
- ﭘﺲ اون روي دﯾﮕﻪ ي ﭘﺸﻪ رو ﻫﻢ دﯾﺪي.
ﺣﺎﻻ اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﻧﯿﺶِ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ
- اوﻫﻮم!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ دو ﺗﺎﯾﯽ زدﯾﻢ زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه ﮐﻪ دﯾﺪم اوه اوه رﯾﯿﺴﻤﻮن ﺑﻪ ﻃﻮرِ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ داره ﺑﻬﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ. رو ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎري ﺗﻤﻮﻣﻪ دﯾﮕﻪ؟
اوﻧﻢ ﺧﻨﺪه اش و ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ:
- آره اﻻن ﻫﺸﺘﻪ و رﺑﻌﻪ. ﯾﻪ رﺑﻌﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎري ﺗﻤﻮم ﺷﺪه.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم. ﮐﺎﻏﺬ زرد رﻧﮓ و از ﺟﯿﺒﻢ در آوردم و ﮔﻔﺘﻢ:
-از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ و ﻧﯿﻢ ﺗﺎ ده، ﺟﻠﺴﻪ دارﯾﻦ.
ﮐﯿﻮان ﺳﺮش و ﺧﺎروﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
- وﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﻣﯿﮕﻞ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﯿﺎد.
ﻣﺎﮐﺎن ﯾﮑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮِ ﮐﯿﻮان زد. ﺣﻘﺘﻪ ﻧﻮشِ ﺟﻮﻧﺖ! ﺑﭽﺴﺒﻪ ﺑﻪ ﮐﻬﺒﺮوﻧﺖ!
- دﯾﻮاﻧﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه رو ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﮑﺮدي؟
ﮐﯿﻮان ﭼﭗ ﭼﭗ ﻧﮕﺎش ﮐﺮد:
- ﮐﺪوم ﺧﺮي وﻗﺘﯽ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش و ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل در اﺧﺘﯿﺎرت ﻣﯽ ذاره دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
ﻣﺎﮐﺎن ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ات ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻮن ﺑﻠﺒﺸﻮﺋﻪ!
ﮐﯿﻮان ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ! ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽ ﺧﻮان.
ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺮﻓﺘﻪ.
ﻫﺎ! ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﯿﻪ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ام ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺎﯾﻊ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد از ﺑﺤﺜﺸﻮن ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻧﺎﻣﺰدﻣﻪ. داداشِ ﮐﯿﻮان. از ﮐﯿﻮان ﺳﻪ ﺳﺎل ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮه. ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﺸﻪ.
ﮐﯿﻮان ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺮدي اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد:
- و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زﺷﺘﻪ!
ﻣﺎﮐﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ اﻣﺎ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺎﯾﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻣﺚ ﺗﻮ دﻟﺨﻮاه ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ اﻣﺎ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﭼﻮن اﺧﻼﻗﯽ داره ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻮن ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺖ ﮐﻨﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ
ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎري. ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم ﮐﯽ زن ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ؟
ﻣﺎﮐﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﯾﮑﯽ از ﻓﺪاﯾﯿﺎش.
ﮐﯿﻮان ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ي ﻣﺎﮐﺎن زد و ﺟﻮاب داد:
- ﻧﻪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي. داره ﻣﯿﮕﻪ زن. اوﻧﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ درد زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرن!
از ﺑﺤﺜﺸﻮن ﺧﻮاﺑﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و وﺳﻂ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﭘﺮﯾﺪم:
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم. ﺧﺪاﻓﻆ ﻫﻤﮕﯽ.
ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
و ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد:
- ﻣﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎره ات و داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم:
- ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ!
ﺷﻤﺎره ام و واﺳﻪ اش آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ و اوﻧﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺑﻬﻢ ﺗﮏ زﻧﮓ زد. ﺷﻤﺎره اش و ﺳﯿﻮ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﮐﺎن و ﮐﯿﻮان ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ و ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ. ﺳﻮار ﮐﻪ ﺷﺪم ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ و روﺷﻦ ﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ روزِ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮد. ﺿﺒﻂ و زدم و آﻫﻨﮓ
دﻟﺨﻮاﻫﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ارﺷﮏ ﺧﻮاب ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮي ﮐﻪ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﻢ داد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐُﻞِ ﺧﺴﺘﮕﯽِ
روزم ﺑﺮﻃﺮف ﺑﺸﻪ. ﻣﯿﻨﺎ و دﺧﺘﺮش راﺿﯽ ﺷﺪن ﺑﯿﺎن و ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮدن. ﻓﺮدا ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ آﻫﺎن ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ. ﻣﻦ ﺻﺒﺢ ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ واﺳﻪ
ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﺑﮕﺬره. ﺑﻌﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪنِ زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﺑﺪونِ ﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ زﻧﮓ زدم :
- ﺳﻼم دﺧﺘﺮه.
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﭼﻪ ﻃﻮري اﯾﮑﺒﯿﺮي؟
- ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟
- ﻋﺎﻟﯽ.
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﻋﺸﻖِ ﻣﻦ و دﯾﺪي؟ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺸﯽ ﭼﺸﻤﺎت و از ﮐﺎﺳﻪ در ﻣﯿﺎرم!
ﺑﺎ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- اﺗﻔﺎﻗﺎ دارم از راه ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﻣﯿﺸﻢ.
-آوﯾﺴﺎ ﺗَﮏ ﺧﻮري ﻧﺎﻣﺮد؟
زدم زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. اﮔﻪ ﯾﮑﯽ ﺣﺮﻓﺎﻣﻮن و ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد واﻗﻌﺎ دارﯾﻢ ﺳﺮِ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻫﯿﺸﮑﯽ ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺖ ﺗﻤﻮمِ ﮐﺎراي ﻣﺎ
ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزﯾﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻦِ ﺟﺪيِ ﺳﺮﻣﻪ!
اوﻧﻢ داﺷﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ:
- ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺣﺎﻻ؟
- واي ﺳﺮﻣﻪ اﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ام.
و ﺑﻌﺪ ﺗﻤﻮم ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
- واي ﭼﻪ ﺑﺎﺣﺎل. اﯾﻦ ﮐﯿﻮاﻧﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯿﻪ؟ ﻣﯽ ارزه ﺗﻤﻮمِ روز ﻗﯿﺎﻓﻪ اش و ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﺎدر؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﮐﻨﻦ.
- واي آوي اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻪ ﻃﻮرﮐﯽ داره ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻻن داره ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ دﺧﺘﺮم از ﺑﯽ ﺷﻮﻫﺮي دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪ.
زدم زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه:
- ﺑﺎزم ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت.
- زﻫﺮﻣﺎر زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮرم ﮐﺮدي اﻧﻘﺪر ﺧﺎك رﯾﺨﺘﯽ!
- ﻧﺘﺮس ﻋﺰﯾﺰم ﺗﻮ ﻋﻤﺮا ﭼﯿﺰﯾﺖ ﺑﺸﻪ.
- ﺻﺪ در ﺻﺪ. ﺑﺮو از ﻟﺤﻦِ ﮐﺸﯿﺪه ي ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ داري زور ﻣﯽ زﻧﯽ ﻧﺨﻮاﺑﯽ. ﻣﺚ ﻣﻌﺘﺎدا ﻣﯽ ﺣﺮﻓﯽ. اَه اَه ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋِ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮري!
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- اﮔﻪ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ داﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﻢ ﻧﺒﻮد.
- ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺧﻮدت ﺑﯽ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋي.
- ﭼﻪ ﻗﺪر ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮔﻢ ﺷﻮ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﺸﻮ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد.
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ، ﺧﻮدت زﻧﮓ زدي.
- ﺟﺪا؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم. اوﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ آوﯾﺴﺎ رﻓﺖ!
- آره ﺑﻪ ﺧﺪا از ﺧﺴﺘﮕﯽِ زﯾﺎد ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ.
- ﺑﺮو ﻋﺰﯾﺰم ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ وﻟﯽ اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻦ.
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ! ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﺰرگ! ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﻋﺰﯾﺰم. ﺟﯿﺶ ﺑﻮس ﻻﻻ ﯾﺎدت ﻧﺮه!
و ﺳﺮﯾﻊ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮه ﭘﺎﯾﺎنِ ﻫﺮ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺣﺮﺻﺶ در ﻣﯽ اوﻣﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻟﺒﺎﺳﺎ رو ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
*****
- ﺟﻠﺴﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟
از ﻓﮑﺮ در اوﻣﺪم.
-ﺑﺪ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ رﯾﯿﺲ ﮔﻨﺪ زد.
ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﮔﻔﺘﻢ:
-ﯾﻌﻨﯽ ﮔُﻞ ﺑﻪ ﺧﻮدي زد. ﺑﻪ ﻧﻔﻊِ ﻃﺮف ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد.
ﺑﺎ ﺣﺮص ﻧﻔﺴﺶ و داد ﺑﯿﺮون:
- ﺑﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺎن ﻣﯿﮕﻢ ﮐﯿﻮان ﺑﭽﻪ اﺳﺖ واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮔﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ!
ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ و ﮔﺎز ﻣﯽ زدم ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺮا ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻧﻤﯿﺎد ﺟﺎش؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد:
- ﮐﺎﻣﯿﺎر ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺧﻮﻧﺪه اوﻧﻢ ﺟﻬﺸﯽ.
واي ﭼﻪ ﭼﺸﺎش ﺑﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﻪ. ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام ﺧﻮردم.
- ﺣﺎﻻ اﻧﻘﺪر ﻧﺮو ﺗﻮ ﻓﮑﺮش. ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺑﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ زﻧﻪ. اﺻﻼ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺮا ﻟﺒﺎت و ﻏﻨﭽﻪ ﮐﺮدي؟
ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﮐﯿﻒ زد ﺗﻮ ﺳﺮم:
- ﺑﯽ ﺷﻌﻮر! ﻣﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮان؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم. دﯾﮕﻪ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ و رو ﻣﯿﺰِ ﮐﺜﯿﻒ و زرد رﻧﮓ و ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽِ رو ﺑﻪ روم ﮔﺬاﺷﺘﻢ:
- ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ. وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎرِ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد:
- وﻟﯽ آوﯾﺴﺎ ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﻓﺮوﺷﯿﺎ ﭘﺎ ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم.
ﭘﻮل و ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم.
-از ﺑﺲ دﯾﻮاﻧﻪ اي. ﺗﻤﺎمِ ﻟﺬت ﻏﺬا ﺧﻮردن ﺑﻪ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮدﻧﺸﻪ.
و ﻣﺮﻣﻮز زدم زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. ﺟﯿﻎ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﮐﺜﺎﻓــــــــــﺖ!
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﯿﻢ. ﺻﺒﺢ ﻣﻬﺘﺎب ﻓﻬﻤﯿﺪ از آﺳﺎﻧﺴﻮرِ ﺷﯿﺸﻪ اي ﻣﺘﻨﻔﺮم و از ارﺗﻔﺎع ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﻫﻤﯿﻦ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺳﻮار
ﺑﺸﻢ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﻮار ﺑﺸﻢ ﺗﺮﺳﻢ ﻣﯽ رﯾﺰه. اﻻﻧﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺳﻮارِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم. ﺗﺮسِ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﯾﻪ رﺑﻌﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي
ﯾﺎزده ﻃﺒﻘﻪ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﻬﺘﺎب ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﺗﻘﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ زدم و در و ﺑﺎز ﮐﺮدم
اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﺤﻨﻪ ي رو ﺑﻪ روم ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺎم ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم و ﮔﺮﻓﺘﻢ. در و از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺴﺘﻢ و روم و ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم. واي ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺎ ﯾﺎد
آوري ﺻﺤﻨﻪ اي ﮐﻪ دﯾﺪم ﻣﻮر ﻣﻮرم ﺷﺪ. از ﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺣﺪاﻗﻞ در اﺗﺎﻗﺖ و ﻗﻔﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدي!
ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد:
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﺸﻢ و ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ!
ﺣﺎﻻ ﻣﻬﺘﺎب از ﺣﺮﻓﻢ ﻫﻢ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻈﻮرِ ﺣﺮﻓﻢ و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺣﺮﺻﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد:
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﯿﻮان ﻓﺮق ﺑﯿﻦِ اﺗﺎق ﺧﻮاب و دﻓﺘﺮِ ﮐﺎر و ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ؟
ﺑﺎ ﺣﺮص ﻧﻔﺴﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﯾﺎد ﺻﺤﻨﻪ اي ﮐﻪ دﯾﺪم اﻓﺘﺎدم. ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ي ﻗﻬﻮه ايِ ﭼﺮﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان روش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺧﺘﺮي ﺑﺎ ﺗﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ
اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎ زﯾﺮِ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎش ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﭘﺎيِ ﮐﯿﻮان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻏﺮق ﮐﺎراي ﺑﺪ ﺑﺪ ﺑﻮدن.
- ﻣﯿﮕﻞ اون ﺗﻮ ﺑﻮد آره؟
ﯾﻪ دﻓﻌﻪ از ﻓﮑﺮ ﭘﺮﯾﺪم. ﮐﯽ ﮐﯽ اون ﺗﻮ ﺑﻮد؟ اﺻﻼ ﺣﺮف ﻣﻬﺘﺎب و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم. ﻣﯿﮕﻮ؟ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ:
- ﻣﯿﮕﻮ؟
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﻣﻬﺘﺎب زد زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه:
- ﻣﯿﮕﻮ ﭼﯿﻪ دﯾﻮاﻧﻪ؟ ﻣﯿﮕﻞ!
آﻫﺎن! ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه ﮐﻪ ﮐﯿﻮان ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮑﻪ. اوه اوه! ﺗﻠﻔﻦِ رو ﻣﯿﺰ زﻧﮓ ﺧﻮرد و ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮابِ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ و
ﺗﻠﻔﻦ و ﺟﻮاب داد. ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺧﺐ ﻣﻦ اﻻن ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ اﯾﻦ ﮐﯿﻮاﻧﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو دﯾﺪم وﻟﯽ اﺻﻼ ﺑﯿﺮون
ﻧﻤﯿﺎد. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ داد ﺑﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺪونِ اﺟﺎزه ي ورود در و ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﮔﻮﺷﯿﻢ و از ﺟﯿﺒﻢ در آوردم. دو ﺗﺎ ﻣﯿﺲ ﮐﺎل از
آرﺷﺎم داﺷﺘﻢ و ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪ. دو ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺞ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ. ﻣﺴﯿﺠﺎ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم. دو ﺗﺎﺷﻢ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻮد:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﯿﺎي اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ؟
ﻣﺴﯿﺞِ دوم و ﺑﺎز ﮐﺮدم:
- آوﯾﺴﺎي ﺑﯽ ﺷﻌﻮر! ﺟﻮاب ﺑﺪه. ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﻮل ﻣﯿﺪم زود ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ. ﻓﺮدا ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﺳﯿﻨﺎ و ﺳﺎراس. ﺗﻮام دﻋﻮﺗﯽ. ﺣﺎﻻ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ.
.ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺟﻮوﻧﺎﯾﯿﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ي ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎي ﺳﯿﻨﺎ! آوﯾﺴﺎ ﺟﻮﻧﻢ...
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. اﯾﻦ ﭘﺴﺮه ﻫﻤﯿﺸﻪ ي ﺧﺪا دﻟﻘﮏ ﺑﻮد:
- ﺳﻼم ﺑﺮ ﺑﺎﻧﻮي ﻋﺰﯾﺰ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﺳﻼم ﺧﻮﺑﯽ؟
- اﻻن ﮐﻪ ﺻﺪاي آﺑﺠﯽ ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﯽ ﺷﻨﻮﯾﻢ آره ﺷﺪﯾﺪ ﺧﻮﺑﯿﻢ. آوﯾﺴﺎ؟
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ:
- ﭼﺘﻪ ﺑﭽﻪ؟
- ﺑﭽﻪ ﺧﻮدﺗﯽ رﯾﺰ ﻗﻞ. ﻓﺮدا ﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ ﻣﯿﺎي دﯾﮕﻪ؟
ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪم. اﯾﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺳﺮﻣﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﻪ.
- ﺗﻮام ﻓﻬﻤﯿﺪي؟
- ﻣﻦ ﺑﻪ دﻫﻦِ ﻟﻖِ ﺳﺮﻣﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﻋﺠﯿﺒﯽ دارم.
- دﯾﻮاﻧﻪ.
- ﻣﯿﺎي دﯾﮕﻪ؟
- ﻣﻬﻤﻮن دارم.
- ﮐﯽ؟
- دﺧﺘﺮِ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ دﺧﺘﺮش.
- ﺧﺐ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺎن ﺑﺎﺷﻪ؟
- ﺳﯿﻨﺎ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ي ﮐﻮﭼﯿﮏ داره ﻣﻨﻢ ﺑﭽﻪ ي ﮐﻮﭼﯿﮏ دارم.
- اي ﺑﺎﺑﺎ اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ دﯾﮕﻪ.
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎي.
- ﺣﺎﻻ!
- زﻫﺮﻣﺎر!
- ﮐﺎري ﻧﺪاري؟
- ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺎي ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم ﻣﯽ ﺑﺮﻣﺘﻮن.
- ﺑﺎﺷﻪ ﺣﺎﻻ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺳﺮِ ﮐﺎرم.
- اوﻫﻮ! ﺑﺮو ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯿﺸﻢ ﻓﯿﻨﮕﯿﻞ.
- ﺑﯽ ﺷﻌﻮر!
- ﺧﻮدﺗﯽ! ﺑﺎي.
- ﺧﺪاﻓﻆ.
ﮔﻮﺷﯽ و ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻃﻠﺒﮑﺎراﻧﻪ ﻧﮕﺎم ﻣﯽ ﮐﺮد:
- ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ي دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻦ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم داﺧﻞ؟
ﻟﺒﺶ و ﮔﺰﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ واﻻ!
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻼﻓﻪ روي زﻣﯿﻦِ ﺳﺮد ﮐﻨﺎرِ ﺻﻨﺪﻟﯽِ ﻣﻬﺘﺎب ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم.
- دﯾﻮاﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺷﯿﻨﯽ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ!
- ﻧﻤﯽ ﺧﻮاد!
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ در ﺑﺎز ﺷﺪ. دﺧﺘﺮه ﺑﺎ ﮐﻔﺸﺎي ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺸﮑﯽِ ﺑﻨﺪيِ ﭘﺎﺷﻨﻪ ده ﺳﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎي ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺳﻔﯿﺪش ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎيِ ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺖ و ﻗﺮﻣﺰ
ﺷﺪه اش و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ اوﻣﺪ. ﺳﺮم و ﺑﺎﻻ ﺗﺮ آوردم. ﯾﻪ ﺷﻠﻮارِ ﻣﺸﮑﯽِ ﺗﻨﮓ. ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﻗﺮﻣﺰِ ﻟﺨﺖ. ﺑﺎﻻﺗﺮ ﯾﻪ
ﺷﺎلِ ﺣﺮﯾﺮِ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎيِ ﻓﻨﺪﻗﯽ رﻧﮕﺶ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ذاﺷﺖ و در آﺧﺮ ﻟﺒﯽ ﮐﻪ رژِ ﻟﺐ ﻗﺮﻣﺰش ﺗﻤﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎي ﻃﻮﺳﯽِ درﺷﺖ و
ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺖ. دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد ادبِ اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺮﻣﻨﺪه ام ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ از ﮐﺎرﺗﻮن ﻋﻘﺐ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ.
و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﮐﻪ دﻧﺪوﻧﺎي ﺳﻔﯿﺪ و ﻣﺮﺗﺒﺶ و ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮم و ﻣﯽ ﺗﮑﻮﻧﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم:
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ!
- ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار.
ﻣﻬﺘﺎب ﻫﻢ زﯾﺮﻟﺒﯽ ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ از در ﺑﯿﺮون رﻓﺖ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ. اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ آدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ واﺳﻪ اش ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﮑﺸﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﯽ رودرواﯾﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ازش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ. ﺧﺐ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺮم.
ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ ﻣﻦ و ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﺮم و زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻣﯿﮕﻞ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ از
ﮐﯿﻮان ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اون و ﯾﻪ ﻣﺮد زن ﺑﺎز و ﺑﻮاﻟﻬﻮس ﻣﯽ دﯾﺪم. دروغ ﭼﺮا! ازﺷﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ درﺻﺪ ﻫﻢ اﺣﺘﻤﺎل وﺟﻮد
ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻫﻠﻮﻫﺎﯾﯽ دورِ ﻣﻦ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﺧﺐ اﺣﺘﯿﺎط ﺷﺮط ﻋﻘﻠﻪ! ﺑﺎ زﯾﺎدﺗﺮﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﻣﻤﮑﻦ از ﮐﻨﺎرش ﻋﺒﻮر ﮐﺮدم و ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰم رﻓﺘﻢ و ﺑﻘﯿﻪ ي ﺗﺎﯾﭙﺎ رو اﻧﺠﺎم دادم.
آﺧﺮِ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎري ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﯾﺎد آوري ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺎ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﭘﺮوژه ي آﻗﺎي اﻣﺠﺪ ﻣﻮﻧﺪه و اوﻧﻢ ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد. از دﻓﺘﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﺎ
ﺧﺪاﻓﻈﯽ از ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽِ ﺳﺮﻣﻪ زﻧﮓ زدم. ﺑﻬﺶ ﻣﺴﯿﺞ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
- ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺳﻮارِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪم. ﮐﯿﻮان، ﻣﺎﮐﺎن، ﻣﻬﺘﺎب و ﻣﻬﻨﺪس ﺳﻮﻟﻤﺎزِ اﯾﺰدي ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪن. ﻣﻬﻨﺪس ﺳﻮﻟﻤﺎز ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ رو ﺑﺎ ﮐﯿﻮان داﺷﺖ و ﻫﯽ
ﺧﻮدش و ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اون ﻗﺪر ﮐﻪ ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺟﻮابِ ﺳﺮﻣﻪ رو ﺑﺪم:
- ﺑﺎ ﺗﻮاﻣﺎ ﺑﯽ ﺷﻌﻮر!
ﻟﺒﺨﻨﺪم و ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم:
- دارم ﻣﯿﺎم ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﯾﻪ ﮐﻢ ﺗﻮ اون ﺳﮑﻮت ﻣﻌﺬب ﺷﺪم واﺳﻪ ﺣﺮف زدن.
- ﻣﻦ و آرﺷﺎم ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﺷﺮﮐﺘﺘﻮﻧﯿﻢ.
اﺧﻤﺎم و ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﺮدم و ﺟﻮاب دادم:
- ﺑﮕﻮ ﺑﺮه. ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ و آوردم.
ﺻﺪاش و آﻫﺴﺘﻪ ﮐﺮد:
- ﻧﻤﯿﺮه ﮐَﻨﻪ!
ﯾﻪ ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم:
- ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯿﻤﺶ!
ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزم ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
- ﭼﻪ ﻃﻮري؟
از آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﯿﺮون اوﻣﺪﯾﻢ و ﻣﻦ ﺳﻤﺖ در ﻧﺮﻓﺘﻢ.
- ﺑﻪ ﯾﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ اي ازش ﺟﺪا ﺷﻮ ﺑﺮو ﺳﻤﺖ درِ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ. ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ و دو ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ورﺗﺮ ﭘﺎرك ﮐﺮدم دﯾﺪي؟
ﺻﺪاش اوﻣﺪ.
- آرﺷﺎم ﻣﻦ ﺑﺮم ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯿﮕﻪ وﺳﺎﯾﻠﺶ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺮﻓﻪ اي ﺑﻮد ﻧﺎﮐﺴﺎ!
ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ:
- دﯾﺪم.
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﮐﻨﺎرِ در واﯾﺴﺎ اﻻن ﻣﯽ دوم ﺗﺎ ﻓﻠﻨﮓ و ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺪو!
ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﺪم ﺳﻪ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن. اوه اوه! ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺚ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ ي ﻓﺮار از ﻣﺪرﺳﻪ رو ﻣﯽ ﮐﺸﻦ. از دﺳﺖ ﮐﯽ دارﯾﻦ در ﻣﯽ رﯾﻦ؟
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- اﻻن وﻗﺖ ﻧﺪارم ﺑﮕﻢ. ﺑﻌﺪا ﻣﯿﮕﻢ. ﺧﺪاﻓﻆ ﻫﻤﮕﯽ.
ﮐﻮﻟﻪ ام و رو ﺷﻮﻧﻪ ام ﺳﻔﺖ ﮐﺮدم و د ﺑﺮو ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺎ دوﯾﺪنِ ﻣﻦ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي اون ﺳﻪ ﻧﻔﺮم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﻮمِ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﯽ دوﯾﺪم ﮐﻪ ﯾﻪ
دﻓﻌﻪ دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ:
- ﮐﺠﺎ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟
واي آرﺷﺎم ﺑﻮد!
- ﺧﻮب ﻧﻘﺸﻪ ﺗﻮن و ﺧﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻦ ﻣﻦ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﯿﻦ!
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم و ﭼﺸﻤﺎم و ﮔﺮد ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آرﺷﺎم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ:
-وا ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻣﻦ اﻻن زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻬﻢ زﻧﮓ زد ﮐﻪ ارﺷﮏ دﻟﺶ درد ﮔﺮﻓﺘﻪ. وﻟﻢ ﮐﻦ ﺑﺬار ﺑﺮم!
ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺮد ﺷﺪ:
- ﭘﺲ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﺠﺎ رﻓﺖ؟
ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧُﻞ ﺑﻮدا! .ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم ﺗﺎ ﺧﻨﺪه ام و ﻧﺒﯿﻨﻪ:
- ﺳﺮﻣﻪ؟ اﺻﻼ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ آدرسِ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي؟
ﺑﮕﺮدم واﺳﻪ دوﺳﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎش ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎز ﺷﻪ.
- ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻦ و ﭘﯿﭽﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮش ﺑﺮه ﺑﯿﺮون؟
ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻏﯿﺮﺗﺖ! ﭼﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪم اﯾﻦ ﺣﺮف و ﻣﯽ زﻧﻪ!
ﺧﻮدم و ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮي زدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﭘﺮِ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﺎن؟ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
دﺳﺘﻢ و ول ﮐﺮد:
- ﺑﯿﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
- ﻧﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم. ﻣﺎﺷﯿﻦ آوردم.
- ﺷﺒﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ! دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮي ﺧﻮﻧﻪ.
ﺣﺮﺻﯽ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﮐﻮﺑﯿﺪم:
- اﯾﮑﺒﯿﺮي ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻧﺰدم؟
دﺳﺘﺎش و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد:
- ﭼﺮا ﻋﺰﯾﺰم ﺣﺮف زدي. دﻋﻮا ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ ﺷﺪم. ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﺮدم. ﺗﻤﻮم ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮانِ ﯾﻪ دوﺳﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﻣﺎ
رو ﻗﺒﻮل ﻧﺪاري؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ آرﺷﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ زده ﺑﻮدم و ﺑﻪ آرﺷﺎم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و آرﺷﺎم ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد
و ﺣﺎﻻ ﻣﺚ دو ﺗﺎ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ و ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. دﯾﮕﻪ ﻋﺰﯾﺰﻣﺎش ﻟﺤﻦِ ﻣﺴﺨﺮه ﻧﺪاﺷﺖ. ﯾﻪ ﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﮑﻪ ﮐﻼﻣﺶ ﺑﻮد.
- ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ!
- ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ!
واي ﺳﻮﺗﯽ! ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻠﻮ دﻫﻨﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻢ. آﻗﺎ ﻧﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻓﮑﺮم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻪ و ﻣﻨﻢ واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اداﻣﻪ ي ﻓﮑﺮم ﺑﭙﺮدازم راﺳﺘﺶ و
ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻢ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ اﺧﻼﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم آﺧﻪ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. رو آب ﺑﺨﻨﺪي!
- ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺮﯾﺪ. وﻟﯽ اﻻن ﻧﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻣﺎ! ﺑﺒﯿﻨﻢ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮدﯾﺪ ﺳﺮﺗﻮن و ﻣﯽ ذارم ﻟﺐِ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﯿﺦ ﺗﺎ ﺧﺮ ﻣﯽ ﺑﺮَم!
ﺳﺮم و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽِ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻈﻠﻮم ﺗﮑﻮن دادم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﻠﻨﮓ و ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪم ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﺧﺮاب ﮐﺎري ﻫﺎي دﯾﮕﻪ اي
ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم! ﺳﺮﻣﻪ دﻟﺶ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﻨﺎرِ ﻣﺎﺷﯿﻦ واﯾﺴﺎده ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻫﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ رو ﻫﻢ دﯾﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد. آﺧﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ
ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش و ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ.
ﺳﺮﻣﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ ﺳﺮﻣﻪ اي ﺷﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﻮمِ ﮐﻤﺮش ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻨﻢ ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻫﻦِ ﺳﻔﯿﺪ دﮐﻤﻪ اي ﻣﺮدوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦِ ﺑﺎﺳﻨﻢ ﺑﻮد و ﭼﺴﺒﻮن
و ﮐﻤﺮِ ﺑﺎرﯾﮑﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ذاﺷﺖ، ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﯾﻪ ﺷﻠﻮارِ ﻣﺸﮑﯽِ ﭼﺴﺒﻮﻧﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻔﺶِ ﻣﺸﮑﯽِ ﺑﻨﺪي. دﯾﮕﻪ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﭼﯿﺰي ﺑﺨﺮم اﻣﺎ
ﺳﺮﻣﻪ ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮﻣﻪ اي ﮔﺮﻓﺖ. آﺧﻪ اﯾﻦ رﻧﮓ و ﺗﻮ ﮐﻤﺪش ﻧﺪاﺷﺖ. ﻟﺒﺎس و ﻫﻢ ﻣﻦ واﺳﻪ اش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و اوﻧﻢ
اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد. ﺗﻮ ﺗﻨﺸﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﺧﻮش و ﺑِﺶ ﮐﺮدم. ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽِ ﺳﺨﺘﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز
ﻫﻢ ﺷﺎداب ﺑﻮد. ﭘﺮ از اﻧﺮژي و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ. ﻣﺘﺮﺟﻤﯽ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﻮد و در ﺑﻪ در دﻧﺒﺎلِ ﮐﺎر ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ دﯾﺮوز! از ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺗﻮ
آژاﻧﺲِ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺘﺎره دﺧﺘﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻮر و ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯽ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم. از ارﺷﮏ ﮐﻮﭼﯿﮏ
ﺗﺮ ﺑﻮد و اون ﺷﺐ ﮐﻨﺎرِ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ. ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﺎي ﻣﻬﻤﺎنِ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻢ اﺗﺎقِ ﺧﻮدش. ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد. اﯾﻦ و ﻣﯽ
ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺑﺮقِ ﭼﺸﻤﺎي زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻢ ﮐﻪ از اوﻣﺪن دﺧﺘﺮش و ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد. ﻣﻮﺿﻮعِ ﻓﺮدا ﺷﺒﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻨﺎ ﮔﻔﺘﻢ اول
ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻧﻪ آورد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ زﯾﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن آﺷﻨﺎﺳﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﻓﺮدا ﻗﺒﻞ از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﯾﻢ واﺳﻪ اش ﻟﺒﺎس
ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. اﯾﻦ و ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ و اوﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪايِ ﻣﯿﻨﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم:
- دﺧﺘﺮ دﯾﻮاﻧﻪ اي؟ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪي؟
ﺗﻤﻮم ﺑﺪﻧﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎم ﮐﺮدم دﯾﺪم رو ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻤﯿﺎزه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺟﻮاب دادم:
- دﯾﺸﺐ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺳﺘﺎره و ارﺷﮏ رو ﺑﻪ زﯾﻨﺖ ﺳﭙﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ و ﻣﯿﻨﺎ از ﺧﻮﻧﻪ زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﻣﯿﻨﺎ رو ﺳﺮِ ﮐﺎرش رﺳﻮﻧﺪم و ﺧﻮدﻣﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ
وارد دﻓﺘﺮ ﺷﺪم ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﺎﻧﻮمِ اﯾﺰدي و آﻗﺎي ﺟﻌﻔﺮي و آﺑﺪارﭼﯿﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪاش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮدن. ﻣﺸﻐﻮلِ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﺑﺎز
ﺷﺪ و ﮐﯿﻮان وارد ﺷﺪ. ﺑﻪ اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم اوﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳﺮي ﺗﮑﻮن داد و ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرِ ﺧﻮدش
ﺷﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﮐﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻧﺎﻫﺎرم ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ وﺳﺎﯾﻠﻢ و ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﺳﺮم ﮔﯿﺞ ﻣﯽ رﻓﺖ و
ﺷﺪﯾﺪ ﮔﺸﻨﻪ ﺑﻮدم. ﺧﺪاﻓﻈﯽ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﻮان ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟
و ﯾﻪ ﻗﺪم ﻧﺰدﯾﮏ اوﻣﺪ. واي ﻧﻪ ﺧﺪا! رﻧﮕﻢ ﮐﻪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮﯾﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از در ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ و اﺣﺴﺎس
اﻣﻨﯿﺖ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﯾﻘﻪ ي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ ﻣﺮﺳﯽ ﺧﻮﺑﻢ. ﺧﺪاﻧﮕﻬﺪار.
اﺻﻼ ﻫﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ي ﮐﯿﻮان، از ﺣﺮﮐﺘﻢ ﻧﮑﺮدم. رو ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﮐﺮدم و ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﺎﻧﺴﻮر رﻓﺘﻢ. ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ
ﺧﻮرد:
- ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- دﻗﺖ ﮐﺮدي اﯾﻦ دو ﺷﺐ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻮارِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺸﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زدي ﯾﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ زدم ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
- ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻧﭽﯿﻦ. ﻣﯿﻨﺎ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺘﺎ!
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺎﺷﻪ اوﻣﺪم.
دﮐﻤﻪ ﻫﻤﮑﻒ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان ﺳﻮارِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪ. زﯾﺮِ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﺧﻮدش دﮐﻤﻪ ي ﻫﻤﮑﻒ و زد. ﺑﻌﺪﺷﻢ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ و زد.
ﻧﻔﺴﻢ و ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮐﻔﺸﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ آﺳﺎﻧﺴﻮر دﯾﻨﮓ ﮐﺮد، ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درِ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺧﺪاﻓﻈﯽ
ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ رﻓﺘﻢ و ﻫﻤﮕﯽ ﺳﻮارِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ.
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺖ، ﻣﯿﻨﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺎسِ ﮐﺮم رﻧﮓ ﯾﻘﻪ ﺷﻞ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﺮِ ﺑﺎﺳﻨﺶ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺟﻮراب ﺷﻠﻮاريِ رﻧﮓ ﭘﺎ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ
ﮐﻔﺶِ ﻗﻬﻮه اي. ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﻪ ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﻮد ﮐﻠﯽ ﻣﯽ اوﻣﺪ.
ﻫﻤﮕﯽ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسِ ﺳﺮﻣﻪ اﯾﺶ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎﺷﻢ رﻧﮓ آﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ آراﯾﺶِ ﻗﻬﻮه اي
رﻧﮕﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺶ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻏﺬاي ارﺷﮏ و ﺳﺘﺎره رو ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﻪ. ﺳﻔﺎرﺷﺎت ﻻزم رو ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮐﺮد و زﯾﻨﺖ ﺟﻮن آﺧﺮ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻔﻪ ام ﮐﺮدي دﺧﺘﺮ ﺑﺮو دﯾﮕﻪ!
ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﻣﻦ در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺧﻂ ﭼﺸﻢِ ﮐﻠﻔﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﺑﺎ ﻣﺪاد ﻣﺸﮑﯽ داﺧﻞِ اﺑﺮوﻫﺎم ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ
رو ﮐﻪ ﮐﻢ ﭘﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ دﺳﺖ ﮐﺎريِ ﺧﻮدم، ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪن. ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوم ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪن. ﯾﻪ رژ ﮔﻮﻧﻪ
ﮔﻠﺒﻬﯽ زدم و ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪ ﮐﺮم، رﻧﮕﺶ و از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم دادم. ﺣﻮﺻﻠﻪ ي رژ و ﺧﻂ ﻟﺐ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻟﺒﺎم و ﺑﺎ
زﺑﻮﻧﻢ ﺧﯿﺲ ﮐﺮدم. ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻠﻮم و ﺑﺎ اﺗﻮي ﻣﻮ ﮐﺞ ﮐﺮدم و ﭼﻮن ﺧﺮد ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ آروم آروم اﺗﻮ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ
ﮐﺎﻣﻼ ﻟﺨﺖ ﻟﺨﺖ ﺷﺪن ﻧﻔﺲِ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﻣﻮﻫﺎم ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﻮد و واﺳﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﮐُﻠﯽ اذﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﮐﺮدم و ﺟﻠﻮ
آوردﻣﺸﻮن و ﺑﺎ ﮐﺶِ ﺳﻔﯿﺪي ﺑﺴﺘﻢ. ﻟﺒﺎﺳﻢ و ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺷﻠﻮارِ ﻣﺸﮑﯽ ﭼﺴﺒﻮن. ﮐﻔﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎ ﮐﻔﺸﯽِ ﺟﻠﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد. روﺳﺮيِ ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺎﺗﻨﯽ
ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﻮﻫﺎم اول ﺑﺎﻻ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮐﻠﯿﭙﺲ ﺑﺴﺘﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اون ﺟﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ اون ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ رو ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺪم. روﺳﺮي
رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺳﺮم. ﻣﺎﻧﺘﻮيِ ﻧﺨﯽِ ﺳﻔﯿﺪﻣﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽِ ﻣﺸﮑﯽِ ﻣﺨﻠﻤﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻟﻮازم آراﯾﺶ ﺑﺎ ﮐﺎدوي ﺗﻮﻟﺪ ﺳﺎرا و ﺳﯿﻨﺎ رو
ﺗﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﯿﺮون ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮﻣﻪ ﺳﻮﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- آوي ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﻪ رژِ ﻗﺮﻣﺰِ ﺟﯿﻎ ﮐﻢ داري.
ﺧﻨﺪﯾﺪم:
- ﮔﻢ ﺷﻮ!
ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد:
- راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺰﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﯿﺸﯽ!
ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﯾﻪ رژِ ﻗﺮﻣﺰِ ﺟﯿﻎ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ.
- ﻣﻦ ﻧﻤﯽ زﻧﻢ ﺳﺮﻣﻪ.
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺰﻧﯽ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻧﻘﺪر ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ و اﺻﺮار ﮐﺮدن ﮐﻪ رژ رو روي ﻟﺒﺎم ﮐﺸﯿﺪم. دروغ ﭼﺮا! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻧﺎﻣﻠﻤﻮس ﺑﻮد واﺳﻪ ام. ارﺷﮏ
و ﺳﺘﺎره رو ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ.
ﻓﺼﻞِ ﻫﺸﺘﻢ)ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ(
ﺟﻠﻮي آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﯿﻢ:
- ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ، ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺎ وﻟﻮمِ ﮐﻢ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ!
- ﻣﯽ دوﻧﻢ.
- اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻪ ﻧﮕﯿﺮن ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻦ.
- ﺗﻮ اﯾﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ ﺳﯿﻨﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﻘﯿﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﺎرﺟﻪ اﻧﺪ ﻋﺰﯾﺰم. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻫﻤﻪ ﻣﺚ ﻣﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﻣﺎه ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺮن
ﺷﻤﺎل؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. اداﻣﻪ داد:
- آره ﻣﯿﻨﺎ ﺟﻮن، ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﺑﮕﻪ اﯾﻨﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ دﻫﺎﺗﺸﻮن ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ اﻣﺮﯾﮑﺎ!
ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺳﻮارِ آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﭼﻬﺎر و زد. وﻗﺘﯽ آﺳﺎﻧﺴﻮر اﯾﺴﺘﺎد ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ اون ﮐﻔﺸﺎي ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺗﻖ ﺗﻖ ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ
اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﯾﻪ در ﻗﻬﻮه اي ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﮕﯿﺮه ي ﻃﻼﯾﯽ رﻓﺘﯿﻢ. ﺳﺮﻣﻪ در زد و در روﻣﻮن ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ. ﻫﺮ ﺳﻪ
داﺧﻞ ﺷﺪﯾﻢ و ﺳﺎرا ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻤﻮن از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ. ﻣﺤﮑﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻣﻮن و در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﯿﻨﺎ رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﺎ! ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ
اﺣﺴﺎسِ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ اوﻣﺪﯾﻦ. ﻣﯿﻮنِ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻓﺎده اي ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﮕﯿﺮه.
ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﺳﺎرا رﻓﺘﯿﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮن و ﻋﻮض ﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪم اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﮕﺎم و ﺟﻠﺐ ﮐﺮد ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻮد. اوﻧﻢ ﮐﻨﺎرِ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ
ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. دو ﻗﺪم اون ور ﺗﺮ ﻫﻢ ﮐﯿﻮان و ﻣﺎﮐﺎن ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ زدن و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن. دﯾﮕﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎز ﺷﻪ. رو ﺑﻪ ﺳﺎرا ﮔﻔﺘﻢ:
- اوﻧﺎ ﮐﯿﻦ؟
اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ آﻗﺎ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻫﻤﻮن دوﺳﺖ ﺳﯿﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ اش ﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
اداﻣﻪ داد:
- ﺣﺎﻻ اوﻧﺎ رو ﺑﯽ ﺧﯿﺎل. ﻗﺒﻮل داري ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺮوﺳﮑﯽ و ﺑﭽﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪي؟ آدم دﻟﺶ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻬﺖ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻪ! ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻪ ﻣﺚ اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﭼﯿﻨﯿﺎ ﺑﺸﮑﻨﯽ!
ﺧﻨﺪﯾﺪم.
- ﮔﻢ ﺷﻮ دﯾﻮوﻧﻪ!
ﺑﺎ ﺳﺎرا و ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺘﺎب. ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎش ﮔﺸﺎد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- واي ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ! آوﯾﺴﺎ اﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ؟
ﻧﻪ اﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺳﻮاﻻ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮا!
- پ...
وﺳﻂ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ:
- ﯾﻌﻨﯽ اﮔﻪ اون ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﺬاﯾﯽ رو ﺑﮕﯽ ﮐﺸﺘﻤﺖ!
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.
- ﭼﺸﻢ.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺴﺮِ ﮐﻨﺎرﯾﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﺎﻣﺰدم ﮐﺎﻣﯿﺎر.
و اﺷﺎره اي ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻨﻢ دوﺳﺖ و ﻫﻤﮑﺎرم آوﯾﺴﺎ.
ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ! ﻣﻬﺘﺎب ﺧﯿﻠﯽ ازﺗﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد.
- ﻣﺮﺳﯽ. ﻣﻬﺘﺎب ﺟﻮن ﻟﻄﻒ داره.
ﻣﻨﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺘﺎب از ﻣﺎ ﺟﺪا ﺷﺪ و ﭼﺴﺒﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺰدش. ﻧﺎﻣﺰد ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ دﯾﮕﻪ. اﻧﮕﺎر ذﻫﻨﻢ و ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮدﺗﯽ.
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪم. اوﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رﻓﺘﯿﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون وﺳﻂ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ داد ﺳﯿﻨﺎ ﺳﯿﺦ
ﺷﺪﯾﻢ ﺳﺮِ ﺟﺎﻣﻮن:
- اﯾﻦ و ﺑﺒﯿﻦ! واي واي! ﺣﺎﻻ ﮐﺪوم و ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺎ؟
آرﺷﺎم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﺎ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻤﻮن ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺸﻤﺎت و ﺑﻪ روي ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ دروﯾﺶ ﮐﻨﺎ!
ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻢ اﯾﺶ ﺑﺎﻣﺰه اي ﮔﻔﺖ. رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- واي اﯾﻦ و! ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه. ﻋﻤﻮ ﺟﻮن ﮐﻼس ﭼﻨﺪي؟
ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ي ﭘﺎم زدم رو ﭘﺎش ﮐﻪ دادش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻫﻤﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺑﯿﺎد. ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺎرا و آرﺷﺎم زدن زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. ﺑﺎ ﺣﺮص
ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﻘﺘﻪ. ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻮدﺗﯽ.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮐﻠﻪ اش و ﺧﺎروﻧﺪ:
- ﺑﯿﺎ ﻗﺪاﻣﻮن و ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﺪوم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻪ!
رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﻮِ ﮐﻞ ﮐﻞ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. اون ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮم داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺎراي ﻣﻦ و ﺳﯿﻨﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﺳﯿﻨﺎ دﺳﺘﺶ و ﺑﺮد ﺑﺎﻻ. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ، ﻣﺚ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ!
ﺗﻤﻮمِ ﮐﺎراش از ﻗﺼﺪ ﺑﻮد. ﻣﻨﻢ دﺳﺘﻢ و ﺑﺮدم ﺑﺎﻻ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آرﺷﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. اوﻧﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻨﻈﻮرم و ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻤﺮم و ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﻮك
اﻧﮕﺸﺖ ﺳﯿﻨﺎ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ آرﻧﺞِ ﻣﻦ. دادش در اوﻣﺪ:
- ﻧﺎﻣﺮدا!
ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. زﺑﻮﻧﻢ و در آوردم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮐﻮﻟﻮچ!
ﺻﺪايِ ﺧﻨﺪه ﻣﻮن اوج ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﯾﺪم ﻫﻤﻪ دارن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻦ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪن. آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﺳﯿﻨﺎ!
ﺑﯿﻨﯿﺶ و ﺧﺎروﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻨﺎ ﻫﯿﺰن و دﻧﺒﺎل ﺳﻮژه ي ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ!
ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕﺎم ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﻮان ﮐﻪ روم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﺮه ﺧﻮرد. ﺑﻪ وﺿﻮح رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯿﻢ و ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ. واي ﺧﺪا
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﻪ. ﻣﻦ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ. از اون ﮐﺎراي ﺑﺪ ﺑﺪ ﻧﮑﻨﻪ! واي آوﯾﺴﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ! آﺧﻪ ﻣﻦ و اون ﺗﻮ ﯾﻪ اﺗﺎﻗﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﺑﺒﻨﺪ اون ﺳﻖِ
ﺳﯿﺎه و آوﯾﺴﺎ!
دﺳﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ و از ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم. ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن وﺳﻂ و ﺳﺎرا و آرﺷﺎم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻢ داﺷﺖ دﺳﺖ ﻣﻦ و ﻣﯽ
ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮردي دوﺳﺘﻢ و.
ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ:
- واي ﺳﯿﻨﺎ اﯾﻦ دوﺳﺘﺖ رﯾﯿﺲِ ﻣﻨﻪ! ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ! اﺻﻼ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺪاره!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم و ﮐﺎﻣﻞ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد. آﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻤﯽ از ﺿﺒﻂ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدن دو ﺑﻪ دو رﻗﺼﯿﺪن. ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻢ دﺳﺘﺶ و دور ﮐﻤﺮم
ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺘﺮس اﮔﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﺦ ﻧﺪي ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﺎرﯾﺖ ﻧﺪاره.
ﺑﺎ ﺗﺮس ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد؟
ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ اون ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎش دادي ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﺦ ﺑﻬﺶ ﻃﻨﺎب دادي!
رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﺳﯿﻨﺎي ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ! ﭘﺎم و ﺑﺎزم رو ﭘﺎش ﮐﻮﺑﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪاي دادش و ﺧﻔﻪ ﮐﺮد:
- ﻧﺎﻣﺮد! ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪت ﮐﻮﺑﻨﺪه اﺳﺘﺎ!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﻘﺘﻪ.
رﻓﺖ ﺗﻮ ﺟﻮِ ﮐﻞ ﮐﻞ و ﮔﻔﺖ:
- اﻻن درﺳﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺗﻮ ﭘﯿﺶِ ﮐﯿﻮان ﻓﻘﻂ از ﺗﺮس زﺑﻮﻧﺖ ﮐﻮﺗﺎﺳﺖ.
رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮑﻨﻪ. ﺧﺪاﯾﺎ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم! ﺧﻮدم و ﺑﺎ ﺗﻤﻮمِ رﻓﺘﮕﺎﻧﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﭙﺮم!
ﺳﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﺳﺘﺎيِ ﺳﯿﻨﺎ ازم ﺟﺪا ﺷﺪ. ﺗﺎ ﺳﺮم و ﺑﺎﻻ آوردم دو ﺗﺎ دﺳﺖ ﻗﻮيِ دﯾﮕﻪ ﮐﻤﺮم و ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎر داد. دردم
اوﻣﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﻻ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﭼﺸﻤﺎي ﻃﻮﺳﯽ ِ ﮐﯿﻮان ﮐﻪ رﮔﻪ ﻫﺎيِ ﻋﺴﻠﯽ و ﺳﺒﺰِ ﻟﺠﻨﯽ داﺷﺖ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ
ﺑﺎ اون دﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮﻣﻢ زور ﻣﯽ زدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون. اﻧﻘﺪر وول ﺧﻮردم ﮐﻪ دﯾﺪم ﻫﯽ ددم واي! اﯾﻦ ﭼﺮا داره
ﺻﻮرﺗﺶ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺎره؟ رﻧﮕﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺻﻮرﺗﻢ و ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ. اﻧﮕﺎر از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻫﯽ ﺻﻮرﺗﺶ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽ آورد و ﻣﻦ
ﻣﯽ ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ، ﺗﺎ اون ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﻤﺮم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺧﻢ ﺑﺸﻢ!
ﺳﺮش و ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ:
- دﻗﯿﻘﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر وول ﻣﯽ ﺧﻮري؟
واي ﺑﺎزم ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﮐﺎراي ﺑﺪ ﺑﺪ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮑﻨﻪ. ﻧﮑﻨﻪ ﺳﯿﻨﺎ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش ﺑﻬﺶ ﻃﻨﺎب دادم! ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻃﻨﺎب و ﻧﺦ و
اﯾﻨﺎ ﻧﺎز و ﻋﺸﻮه ﻣﯽ ﺧﻮاد! ﻣﻦ ﮐﯽ ﻧﺎز اوﻣﺪم؟
دﺳﺘﺎش ﮐﻤﯽ ﺷُﻞ ﺷﺪ. ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ آﺑﺮوم ﺑﺮه ﮐﻪ وﺳﻂ رﻗﺺ وِل ﮐﺮدم. ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﺮﯾﻊ از ﺑﯿﻦِ دﺳﺘﺎش
ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﻮابِ ﺳﻮاﻟﺶ ﯾﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﮔﻔﺘﻢ و زدم از ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﯿﺮون. ﺳﺮﯾﻊ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دﯾﺪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺳﺮم و
ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ دروغ ﺑﮕﻢ. از ﻗﻀﯿﻪ اي ﮐﻪ واﺳﻪ ام ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﺣﺘﯿﺎط ﻣﯽ ﮐﺮدم، اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ
دوﻧﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ اﺗﺎقِ در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ، ﯾﻪ آدمِ ﺑﺪه، ﯾﻪ ﻣﺮد ﻫﻮس ﺑﺎزه! ﺧﺐ ﻫﺮﮐﯽ ﻣﺚ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ. آب دﻫﻨﻢ و ﻗﻮرت
دادم و ﭘﺎم و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ آوردم. ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻬﻮاره روي ﻣﺒﻞِ راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺧﻮدم و ﺗﮑﻮن ﻣﯽ دادم.
ﺣﻀﻮرِ ﮐﺴﯽ و ﮐﻨﺎرم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﻣﺎﮐﺎن ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﻋﺮض ﺷﺪ.
ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻼﻓﻪ ﺟﻮاﺑﺶ و دادم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻟﺘﻮن ﺧﻮﺑﻪ؟
- ﻣﺮﺳﯽ.
- راﺳﺘﺶ و ﺑﮕﯿﻦ! وﺳﻂ رﻗﺺ زدﯾﻦ ﺑﯿﺮون. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎب! ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﻦ ﺧﻮﺑﯿﻦ؟
ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم!
- ﮐﯿﻮان ﮐﺎري ﮐﺮد؟ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ؟
ﺳﺮم و آوردم ﺑﺎﻻ و ﺑﻪ ﭼﺸﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺮادر دﻟﺴﻮز ﺑﻮد. ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ داداش ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﻪ.
- ﭘﺲ ﭼﯽ؟
دﻟﻢ و زدم ﺑﻪ درﯾﺎ:
- ﻣﻦ از دوﺳﺘﺘﻮن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ. اﯾﻦ ﮐﻪ از ده ﻣﺘﺮي ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺸﻢ اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﺑﺪي ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﻃﻮراﯾﯽ ﻣﺚ ﮔﻮدزﯾﻼ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻪ. ﺧﺐ
ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ دﯾﮕﻪ! ام... ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﮕﻤﺎ! ﻫﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪش!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ دﺳﺖ ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ از ﺧﻨﺪﯾﺪن. زﻫﺮﻣﺎر ﮐﺜﺎﻓﺖ! ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻃﻮري دﺳﺘﻤﻮن اﻧﺪاﺧﺖ اﯾﻦ ﮔﻮدزﯾﻼ! ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪاي ﯾﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮم و ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮدم. ﻣﻦ ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم اﯾﻦ ﮐﻨﺎرم واﯾﺴﺎده؟ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﻣﺎﮐﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﻨﺪه اش
و ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- ﮔﻮدزﯾﻼ!
و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﻫﺮ ﺑﺎز ﺧﻨﺪﯾﺪ. وا اﯾﻨﻢ ﻣﺨﺶ ﻣﻌﯿﻮﺑﻪ ﻫﺎ! ﺑﺎزم ﮐﯿﻮان ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺷﻢ؟ ﻣﻦ ﮔﻮدزﯾﻼم؟ اون وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﻦ؟
ﺧﺪاﯾﺎ ﺧﻮدم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدم! ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ دم ﺷﯿﺮ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ! اﻻن ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﭼﯽ ﺟﻮاﺑﺶ و ﺑﺪم؟ ﺻﺪاي ﺟﺪﯾﺶ و ﺷﻨﯿﺪم:
- ﻣﺎﮐﺎن ﻣﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬار.
ﯾﺎ ﺟﺪه ﺳﺎدات! ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم! ﮔُﻪ ﺧﻮردم! وﻟﻢ ﮐﻦ! ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﺎﮐﺎن رو ﺷﻨﯿﺪم. روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟
ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯿﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ. ﻣﮕﻪ زوره!؟
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ!
ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﺧﺮ ﺧﻮدﺗﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ! ﺗﺮس و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ! ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﺷﺪم و ﺑﺮاق ﺷﺪم:
- اوﻻ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻮدﺗﯽ! دوﻣﺎ ﻫﺮ دﺧﺘﺮِ دﯾﮕﻪ اي ﻫﻢ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد از ﯾﻪ ﭘﺴﺮ، اوه ﺷﺮﻣﻨﺪه، ﻣﺮد ﻫﯿﺰ و ﻫﻮس ﺑﺎز ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ.
ﺑﺮايِ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﻫﻨﺶ ﺑﺎز ﻣﻮﻧﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش و ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- اون وﻗﺖ ﭼﺮا ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﯽ؟
ﻣﺜﻞِ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻢ:
- ﭼﻮن ﻣﻨﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮم!
ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ژﺳﺖ ﻗﺒﻠﯿﺶ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ دﺧﺘﺮي! وﻟﯽ دﺧﺘﺮي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ از اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ دوره!
و ﺑﻌﺪ اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻞ و ﻗﺪ و ﻗﻮاره و ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟﻒ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺧﻮن ﺧﻮﻧﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮرد. ده ﺗﺎ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺤﺶ
ﻫﺎي ﺑﻬﺘﺮي ﯾﺎدم ﺑﯿﺎد، اﻣﺎ ﻣﻐﺰم ﻫﻨﮓ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد! آﺧﺮ ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢِ ﻣﻐﺰم ﺷﺪم و ﺟﻤﻠﻪ رو ﺑﻪ زﺑﻮن آوردم:
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ از اﺳﺘﺎﻧﺪارداي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ دورم. ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻏﺮﯾﺰه ي ﯾﻪ ﺑﭽﻪ رو ﺳﺮ ﺟﺎش ﺑﺸﻮﻧﻢ!
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي درﺷﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام؟
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻪ ﻗﺪ و ﻗﻮاره ات ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ. رﻓﺘﺎرات، ﻫﻤﻪ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه ﻫﻨﻮز ﯾﻪ ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪه از دﻟﻪ ﺑﺎزﯾﺎش!
ﺳﺮم و ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﻮن دادم و ازش دور ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ازش دور ﺷﺪم ﭘﺎم و رو زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم و ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم:
- اﺳﺘﺎﻧﺪارد! ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟﻒ واﺳﻪ ﻣﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪاردم داره! ﺑﺮو ﺑﻤﯿﺮ اﯾﮑﺒﯿﺮي!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﺳﻤﺖ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب از ﺷﯿﺮ ﺑﺮاي ﺧﻮدم رﯾﺨﺘﻢ. ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻤﻪ رو ﯾﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردم. ﺟﺎيِ رژِ ﻟﺐِ ﻗﺮﻣﺰم رو ﻟﯿﻮان ﻣﻮﻧﺪ. اﻫﻤﯿﺘﯽ
ﻧﺪادم و ﻟﯿﻮان رو روي اُﭘِﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- دﻋﻮا ﺑﻮدي؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. اﻧﻘﺪر ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد؟ ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﮐﯽ دﻋﻮا ﮐﺮدي؟؟
- رﯾﯿﺴﻢ!
ﭼﺸﻤﺎي ﻫﺮدوﺷﻮن ﮔﺸﺎد ﺷﺪ. ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت. از ﮐﺎر ﺑﯽ ﮐﺎر ﺷﺪي!
ﻧﻔﺴﻢ و ﻓﻮت ﮐﺮدم:
- زﺑﻮﻧﺖ و ﮔﺎز ﺑﮕﯿﺮ.
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺣﺎل و ﻫﻮام و ﻋﻮض ﮐﻨﻦ. ﺳﯿﻨﺎ ﮐﯿﮏ ﺗﻮﻟﺪ رو آورد و ﻫﻤﻪ ﯾﻪ ﺻﺪا ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك رو ﺧﻮﻧﺪن و دﺳﺖ زدن.
ﺳﺮﻣﻪ اﺻﺮار ﮐﺮد و از ﺳﻮت ﻫﺎي ﮐﺮ ﮐﻨﻨﺪه ام دو ﺗﺎ ﺑﯿﻦ دﺳﺖ زدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻬﻢ ﭼﺸﻤﮏ زد و رو ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮام آرزوم و ﺑﺎ آوﯾﺴﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺸﻢ.
ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد:
- آوي ﺑﯿﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ.
و ﺑﻪ ﮐﻨﺎرش اﺷﺎره ﮐﺮد. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺜﻞِ ﭘﺴﺮاي ﺳﺮﺗﻖ ﺑﻮد. ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻮﻟﻢ دادن و ﺧﻮدﺷﻮﻧﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اوﻣﺪن وﻟﯽ رﻓﺘﻦ ﭘﯿﺶِ ﺳﺎرا. ﻣﻨﻢ
ﮐﻨﺎر ﺳﯿﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻫﻔﺘﺎد ﺑﻪ ﺳﯽ!
- اون وﻗﺖ ﮐﺪوم ﺑﻪ ﮐﺪوم؟
- ﻫﻔﺘﺎد ﻣﻦ ﺳﯽ ﺗﻮ!
- ﺑﭽﻪ ﭘﺮرو ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻨﻪ ﻫﺎ!
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺸﯽ!
ﺑﺎ ﺣﺮص داد زد:
- آوﯾﺴﺎ ﮐﻠﻪ ات و ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪم. دﺳﺘﺶ و ﺳﻤﺖ ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺮد و ﮐﺸﯿﺪ. ﺟﯿﻐﻢ رﻓﺖ ﻫﻮا:
- ﺳﯿﻨﺎ در ﻣﻼء ﻋﺎم ﺧﻮد واﻗﻌﯿﺖ و ﻧﺸﻮن ﻧﺪه.
ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﮐﺶِ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻨﺪه ﺷﺪ و ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦِ ﮐﻤﺮم ﺑﻮدن و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻟﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺗﺎ وﺳﻄﺎي ﺑﺎﺳﻨﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﺪن و ﺑﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن
زده ﺑﻮدم ﺑﺮاق ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدن دورم ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪن. ﮐﻼﻓﻪ دﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﺟﺎ ﺟﻤﻌﺸﻮن ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ اش در ﻣﯽ رﻓﺘﻦ. ﺑﺎ
ﺣﺮص ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ي ﭘﺎم ﺑﺮاي ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم رو ﭘﺎش ﮐﻪ دادش در اوﻣﺪ. زﺑﻮﻧﻢ و در آوردم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﻘﺘﻪ!
ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﺖ زار ﮔﺮﻓﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﮐﺶ ﻧﯿﺎوردم دﯾﮕﻪ.
دﺳﺘﺶ و ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﻃﻮري ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮه آﺑﺠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ!
ﯾﻪ ﺳﺎل ازم ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدا! ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ!
ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﺷﮑﻤﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪم:
- اَه ﮔﻤﺸﻮ اون ور! ﻧﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﻮ آرزوت ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺸﯿﻢ. زدي دﮐﻮراﺳﯿﻮﻧﻢ و ﭘﺎﯾﯿﻦ آوردي.
ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﻧﮕﺎم رو ﺟﻤﻊ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ. ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺗﻨﻬﺎ ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎرم زﻧﺪه ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﯽ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ. اﻧﻘﺪر ﻣﺤﻮِ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدن ﻧﺒﻮد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺳﯿﻨﺎ دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد
ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻗﺮار ﺷﺪ ﺷﻤﻊ و ﻓﻮت ﮐﻨﻦ. ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﮐﯿﮏ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ اي ﮐﻪ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﯿﮏ داﯾﺮه اي
ﺷﮑﻞ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي راﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺸﻮﻧﻪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎرا ﺷﻤﻌﺎي ﮐﯿﮏ داﯾﺮه اي ﺷﮑﻞِ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﺧﻮدش و ﻓﻮت ﮐﺮد ﺳﯿﻨﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻪ روي
ﮐﯿﮑﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﻤﻊ و ﻓﻮت ﮐﺮد. ﺳﺮش ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻓﺸﺎر آوردم و اوﻧﻢ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرِ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ و ﻧﺪاﺷﺖ
ﺑﺎ ﺻﻮرت رﻓﺖ ﺗﻮ ﮐﯿﮏ. ﻫﻤﻪ ﻏﺶ ﻏﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﻣﻨﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم زودي در رﻓﺘﻢ. ﺻﺪاي دادش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﮏ و از
ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺎك ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﯿﮏ ﺳﺎرا رو ﺑﺮداﺷﺖ و دﻧﺒﺎﻟﻢ دوﯾﺪ و داد ﻣﯽ زد:
- آوﯾﺴﺎ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺗﻮ رو ﺷﮑﻼﺗﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶِ ارﺷﮏ!
ﺧﻨﺪه ام ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﻟﻄﻒ و در ﺣﻖِ ارﺷﮏ ﺑﮑﻦ. ﺑﭽﻪ ام ﺷﮑﻼت ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره.
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎ اوج ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﯿﺎم ﺳﯿﻨﺎ ﮐﯿﮏ و ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد و ﻣﻨﻢ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ دادم و ﮐﯿﮏ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ
ي ﻃﺮف. آﺧﻪ ﻗﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﯿﻨﻪ ي اون ﺷﺨﺺ ﺑﻮد. ﺳﯿﻨﺎ ﭼﺸﺎش و ﺑﺴﺖ و ﺳﺮﯾﻊ ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻮت زدن. ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ
ﭘﯿﺮﻫﻦِ اﺳﭙﺮت ﺳﻔﯿﺪش ﺗﻤﺎﻣﺎ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺮﻣﺰﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺮدم. ﯾﺎ ﺟﺪه ﺳﺎدات اﯾﻦ ﮐﯿﻮاﻧﻪ! اﯾﻦ از ﻣﻨﻢ
ﻗﺒﻼ زﺧﻢ ﺧﻮرده اﻻن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻼﻓﯿﻪ! ﻧﮕﯿﺮه ﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ ﺳﺮم داد ﺑﺰﻧﻪ! داد ﺑﺰﻧﻪ از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ زﻧﻢ ﺑﯿﺮون! ﺳﺮﯾﻊ ﯾﻪ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازش دور
ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﭻِ دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﻮن ﮐﺸﻮن ﻣﻦ و ﺑﺮد ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ. ﺗﺮﺳﯿﺪم! ﺑﺎ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﭻِ دﺳﺖ ﺳﯿﻨﺎ رو ﺑﮕﯿﺮي.
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﻣﺎﮐﺎن و آرﺷﺎم ﺳﺮﯾﻊ ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ و زﯾﺎد ﮐﺮدن و ﺣﻮاس ﺑﻘﯿﻪ رو ﭘﺮت ﮐﺮدن. ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎي ﺳﯿﻨﺎ ﺗﻼﻓﯽ ﺑﻮد و ﺷﯿﻄﻨﺖ. ﺳﺎرا،
ﻣﯿﻨﺎ، ﺳﺮﻣﻪ، ﻣﻬﺘﺎب و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن!
ﺳﻤﺖ ﯾﻪ در واﯾﺴﺎد و ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﭘﺮت ﮐﺮد ﺗﻮش و ﺧﻮدﺷﻢ داﺧﻞ اوﻣﺪ و در و ﺑﺴﺖ و ﻗﻔﻞ ﮐﺮد.
ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﮐﻪ اﺳﺘﺎﻧﺪارداي دﺧﺘﺮاي ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش از ﻣﻦ ﺑﻪ دور ﺑﻮد، ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎرا رو ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟ دروغ ﭼﺮا؟ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺧﻮردم ﯾﻪ آﺑﻢ
روش. ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ازش و ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮﯾﺸﻮن و ﭼﺸﻤﺎﯾﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و
ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ. اﻻن اﯾﻦ ﮐﺎري ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﺟﯿﻐﻢ ﻣﯽ زدم ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﮐﺎن و آرﺷﺎم ﺑﻪ ﺿﺒﻂ دادن ﻋﻤﺮا ﺻﺪام ﺑﺮه ﺑﯿﺮون. داد زد:
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام؟
ﯾﺎ ﭘﯿﻐﻤﺒﺮ! ﺟﻮاﺑﺶ و ﻧﺪادم. اﺷﺎره اي ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﮐﺮد:
- ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ام و ﺑﺎ ﻣﻬﺪﮐﻮدك اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
ﺑﺎ ﺣﺮص اداﻣﻪ داد:
- ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ ﯾﻪ ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز از دﻟﻪ ﺑﺎزﯾﺎش ﺳﯿﺮ ﻧﺸﺪه؟
ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺗﺮس ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺎد. ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﻬﺖ دﻟﻪ ﺑﺎزي ﻧﺸﻮن ﺑﺪم؟
ﭼﺸﻤﺎم ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ. دﺳﺘﺶ و ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﺶ و ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ازم دور ﺷﺪ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم. ﻧﻤﯽ
دوﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺟﯿﻎ ﺑﺰﻧﻢ. ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. در و ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮو ﺑﯿﺮون!
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻦِ راه ﻣﭻِ دﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ زﯾﺎدي ادﻋﺎي ﭘﺎﮐﯽ ﻧﮑﻨﯽ. آدﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻐﻞِ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﺮه!
ﭼﺸﻤﺎم ﮔﺸﺎد ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺘﺶ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﺷﺼﺘﺶ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺒﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- واﺿﺢ ﺑﻮد. آدم ﭘﺎﮐﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ! ﺗﻮام ﯾﮑﯽ ﻣﺚ ﺑﻘﯿﻪ ي دﺧﺘﺮاي دﯾﮕﻪ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺪه اي!
اون داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد؟ اوﻧﻢ دوﺑﺎره؟ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻏﻠﻂ ﮐﺮدي ﻣﻦ و ﺑﺎ دﺧﺘﺮاي دور و ﺑﺮت ﯾﮑﯽ ﻣﯽ دوﻧﯽ!
ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻨﺪ ﻣﻮردش و اﻻن دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮري ورِ دلِ ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻮدي. زﯾﺎدي رﻣﺎن ﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺧﻮدت و ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻗﻮلِ ﺧﻮدت ﻫﺮزه، ﭘﺎك
ﻧﺸﻮن ﺑﺪي و ادﻋﺎي ﭘﺎﮐﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ داﺳﺘﺎﻧﺎي ﺗﻮي رﻣﺎﻧﺎ ﺗﮑﺮار ﺑﺸﻪ؟
ﻧﻔﺴﻢ و ﻓﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎي روي ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﺮن و ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﻦ رﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﺎ از ﺣﻮادث ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ اش ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ. ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﯽ واﺳﻪ ﺧﻮدت ﺑﺬار ﻣﺤﺘﻮاش و!
آﺗﯿﺶِ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎش روﺷﻦ ﺷﺪ. دﺳﺘﻢ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﮐﻮﺑﯿﺪم. ﻫﻠﺶ دادم و اداﻣﻪ دادم:
- ﻫﺮوﻗﺖ ادﻋﺎي ﭘﺎﮐﯽ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎ واﺳﻪ ﻣﻦ ﺟﻮﻟﻮن ﺑﺪه! ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ از آدﻣﯽ ﻣﺚ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺟﻨﺒﻪ ي اﻧﺘﻘﺎد ﭘﺬﯾﺮﯾﺘﻮن ﺑﺎﻻ
ﺑﺎﺷﻪ.
ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ:
- آدﻣﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺷﺪه از دﺳﺖ ﻣﺎﻟﯽِ ﺑﻌﺪي ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻪ!
آﻣﭙﺮم ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. ﺟﯿﻎ زدم:
- ﮐﺎﻓﺮ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﮐﯿﺶ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﻨﺪارد. ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ي ﺟﻨﺴﺎيِ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻃﺮاﻓﺖ راﺑﻄﻪ ي دﯾﮕﻪ اي داري و ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﺸﻢِ دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺸﻮن دﻟﯿﻞ ﺑﺮ اﯾﻦ
ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻦ. ﻓﻬﻤﯿﺪي؟
ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زدم و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎزدﻣﻢ ﻣﻮﻫﺎم ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ داد ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺮِ ﻣﻦ داد ﻧﺰن. ﺑﺮو ﺑﯿﺮون.
ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎﻗﺶ زدم ﺑﯿﺮون ﮐﻪ در و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ روم ﺑﺴﺖ. ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻐﻀﻢ و ﻗﻮرت ﺑﺪم و اﯾﻦ ﺟﺸﻦِ ﺗﻮﻟﺪ رو
ﺑﻪ ﺧﻮدم زﻫﺮ ﻧﮑﻨﻢ.
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦِ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﻢ و ﺗﺎ آﺧﺮِ ﺟﺸﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در آوردﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺳﺎرا و ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺎﺑﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﮐﺎدو دادم ﺧﯿﻠﯽ
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪن و ﻫﺮدوﺷﻮن ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﻋﺖ و ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮن ﺑﺴﺘﻦ.
ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺮﻣﻪ زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﻫﻢ ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﻣﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﺳﯿﺪن اﻧﻘﺪر رﻗﺼﯿﺪه ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮد. دﺳﺘﻢ و ﺑﻪ
ﺿﺒﻂ ﺑﺮدم و آﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻢ از ﺑﺎﻧﺪﻫﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ روﻧﺪم.
ﻓﺼﻞِ ﻧﻬﻢ)روي دﯾﮕﺮ(
ﺑﺎ ﺻﺪاي در ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. از اون ﻃﺮف اﺗﺎق ﺻﺪاي ﮐﯿﻮان و ﺷﻨﯿﺪم:
- ﺑـــﻪ ﻣﯿﮕﻞ ﺧﺎﻧﻮم ﮔُﻞ!
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﭘﺮ ﻋﺸﻮه ي ﻣﯿﮕﻞ از اﯾﻦ ور ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺻﺪاي ﻗﺪﻣﺎش و ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰِ ﮐﯿﻮان ﻣﯽ رﻓﺖ وﻟﯽ اول ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﻠﻮي ﻣﻦ رد
ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺟﻠﻮي ﻣﻦ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدﻣﻮﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ ازش، دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد. ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺳﻼﻣﯽ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰِ ﮐﯿﻮان رﻓﺖ. رو ﺑﻪ روي
ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﯿﻮان روي ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ و روي ﮐﯿﻮان ﺧﻢ ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم و ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮلِ ﺑﻘﯿﻪ ي ﮐﺎرﻫﺎ ﺷﺪم. ﺻﺪاي ﺟﺪا ﺷﺪن ﻟﺐ ﻫﺎﺷﻮن رو
ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي رﯾﺰ ﻣﯿﮕﻞ:
- ﮐﯿﻮان زﺷﺘﻪ. اﻻن ﻧﻪ.
اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﯿﻮان از روي ﺣﺮصِ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه دوﺳﺖ داره ﮐﺎراي ﺑﺪ ﺑﺪ ﺑﮑﻨﻪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯿﮕﻞ ﺧﻮدش ﮐﻠﯽ وﺳﻮﺳﻪ ﮐﻨﻨﺪه
ﺑﻮد. از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﺻﺪاي ﭘﺮ از ﮐﻨﺎﯾﻪ ي ﮐﯿﻮان رو ﺷﻨﯿﺪم:
- ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺠﺎ؟ ﻫﻨﻮز وﻗﺖ اداري ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﻤﻮم ﺷﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﻠﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ. ﮐﺎراي اﻣﺮوزم و ﺗﻤﻮم ﮐﺮدم. اﻻن ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﯿﮑﺎر ﺑﺸﯿﻨﻢ و اﮔﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر و ﮐﻨﻢ، ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺎم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯿﺮم
ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﺎﺗﺒﯽ ﺗﺎ اﮔﻪ ﮐﺎري داﺷﺘﻦ ﺑﺮاﺷﻮن اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
ﻣﯿﮕﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﻣﺰاﺣﻤﯽ ﻋﺰﯾﺰم!
ﮐﯿﻮان ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
- اوﻻ اﺻﻮلِ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﮐﺴﯽ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ در و دﯾﻮار. دوﻣﺎ ﻣﻦ رﯾﯿﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺎم و ﻣﯿﮕﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻦ.
ﺳﻮﻣﺎ اﯾﻦ و ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﺮه اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺧﺎﻟﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮ ﮐﺎري دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﻦ ﺑﮑﻨﯿﻦ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺒﻖ وﻇﺎﯾﻔﺘﻮن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻦ.
ﮐﻔﺮي ﺷﺪم. ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﺧﺮ! ﻣﯿﮕﻢ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮره ﺗﺎزه! اﺻﻼ ﺗﻮ اوراﻧﮕﻮﺗﺎﻧﯽ! ﮔﻮدزﯾﻼ ﮐﻤﺘﻪ! ﻣﯿﮕﻞ ﺧﻨﺪﯾﺪ وﻟﯽ ﺗﻮ ﺧﻨﺪه اش رﮔﻪ ﻫﺎيِ ﺣﺮص
ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﺑﻪ! ﯾﻌﻨﯽ اون روش داره ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﻧﮑﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻨـــﺎ! ﻣﻦ ﺗﺎزه ازت ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻪ ﻓﮑﺮاي
درﻫﻤﯽ دارم ﻣﻦ! ﻟﺒﻢ و ﮔﺰﯾﺪم و ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰم رﻓﺘﻢ. ﺳﺮم و رو ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻮﺷﯿﻢ و از ﺟﯿﺒﻢ در آوردم و ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ ﻣﺴﯿﺞ دادم:
- ﺳﺮﻣﻪ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﮐﺎره اي؟
ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاﺑﻢ و داد:
- ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻬﺮ ﮔﺮدي و ﺑﻌﺪش ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﭘﺎرك.
ﻧﺎﻣﺮدا رو ﺑﺒﯿﻨﺎ! ﺗﻌﺎرﻓﻢ ﻧﺰد! ﺟﻮاب دادم:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺷﻌﻮرﯾﻦ ﻫﺮ دوﺗﻮن.
ﺳﺮم و ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻓﺸﺎر دادم و ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﻟﺮزش ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﺮﻣﻪ ﺟﻮاب ﻣﺴﯿﺠﻢ و داده. دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺨﻮﻧﻢ. از دﺳﺘﺶ
ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﮔﻮﺷﯿﻢ و ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺴﺘﻢ. اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.
ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم:
- ﮐــــﯿـــﻮان؟
ﮔﯿﺞِ ﺧﻮاب ﺳﺮم و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﯾﻪ ﺧﻤﯿﺎزه ي ﭘﺮ ﭘﯿﻤﻮﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪم. ﮐﯿﻮان و دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﻼﻓﻪ و اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻪ ﺳﻤﺖ
در رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺰرﮔﯽ ﺳﺎﻋﺖ اداري ﺗﻤﻮم ﺷﺪه. ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ! ﯾﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﻧﻪ ي ﺧﺎﻟﻪ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم. ﺣﻖ داﺷﺖ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. زﯾﺮ ﻟﺐ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﺣﻮاﺳﻢ ﻧﺒﻮد.
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻫﻨﺶ و ﻫﯽ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻪ اﻣﺎ ﺻﺪاش در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ.
وا اﯾﻦ دﺧﺘﺮه از دﺳﺖ رﻓﺖ! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﮐﯿﻮان آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻪ. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻬﺘﺎب ﺳﺮش و ﮔﯿﺞ ﺗﮑﻮن داد و رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اوﻣﺪن دﻧﺒﺎﻟﺖ. ﺳﯿﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ زﻧﮓ زد ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ.
ﮐﻮﻟﻪ و ﮔﻮﺷﯿﻢ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ.ﻣﻬﺘﺎب اداﻣﻪ داد:
- ﮔﻔﺖ ﯾﻪ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدن ﮔﻮﺷﯿﺖ.
ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﻠﻤﺎت و ﺑﯽ ﺣﺎل ادا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدش. ﺳﺮم و
ﺗﮑﻮن دادم و ﺧﺪاﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﻮانِ اﺧﻢ ﮐﺮده و ﻣﻬﺘﺎبِ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق زدم ﺑﯿﺮون. ﭼﻪ ﺟﻮِ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮد اون ﺗﻮﻫﺎ! ﺳﺮم و ﺗﮑﻮن دادم و ﺣﺮﮐﺖ
ﮐﺮدم. ﺳﺮﻣﻪ ارﺷﮑﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد و ﮐُﻠﯽ ﻓﺤﺶ ﺑﺎرم ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدنِ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوﻣﺸﻮن اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪادم. ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ
ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﻣﯿﻨﺎ و ﺳﺘﺎره و ارﺷﮏ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﻢ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ اﻧﻘﺪر ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در آورده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﺸﻮن ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﺨﺖ ﻣﺸﺘﺮﮐﺸﻮن رﺳﻮﻧﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺪون ﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪ اي ﻫﺮدوﻣﻮن رﻓﺘﯿﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ.
*****
در ﺑﺎ ﺻﺪاي وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ آدم داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻢ رﯾﺨﺖ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪ زﯾﺮِ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم:
ـ اَه ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﻮاﺑﺎيِ ﻫﭽﻞ ﻫﻔﺘَﻢ.
ﭘﺎي راﺳﺘﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻢ آوردم و ﺳﺮم و ﺳﻤﺖ دﯾﻮارِ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮدم و ﺑﺎزم ﺧﻮاﺑﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪه ﺷﺪم. ﭼﺸﻤﺎم و ﺑﺎ
ﺗﺮس ﺑﺎز ﮐﺮدم اﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎم و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﯿﻎ زدم و دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﻪ
ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎسِ ﻟﺮز ﮐﺮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﯿﺎﻃﯿﻢ. ﺟﯿﻎ زدم:
- وﻟﻢ ﮐﻦ ﮐﺜﺎﻓﺖ. ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ وﻟﻢ ﮐـــــــــﻦ!
ﺑﺎزم ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دو ﻧﻔﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ درﺧﺖ ﺗﻮي ﺣﯿﺎﻃﻤﻮن ﺑﺴﺘﻦ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ و
ﺑﺮداﺷﺖ. ﺗﺎزه آرﺷﺎم و ﺳﯿﻨﺎ رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﻫﺮ ﻫﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﺻﺪايِ ﺳﺮﻣﻪ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﺣﺴﺎﺑﺶ و ﺑﺮﺳﻢ.
و ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﺲ ﺷﺪم. ﻧﺎﻣﺮدا ﺷﻠﻨﮓ و ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن و داﺷﺘﻦ ﺧﯿﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدن. ﺟﯿﻎ زدم:
- ﺳﺮﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ! ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ اوﻣﺪﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻣﺨﻞِ آﺳﺎﯾﺸﻢ ﺷﺪﯾﻦ. ﭘﺪرﺗﻮن و در ﻣﯿﺎرم ﺑﯽ ﺷﻌﻮرا! ﻣﺮد ﺑﺎﺷﯿﻦ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﺠﻨﮕﯿﻦ!
ﺑﺎز ﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﻃﻨﺎب و!
ﺳﯿﻨﺎ و آرﺷﺎم و ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺮف ﻧﺒﺎﺷﻪ.
و ﺷﻠﻨﮓ و ﮔﺮﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﻢ. ﻫﻤﻪ اش ﺳﺮم و اﯾﻦ ور اون ور ﻣﯽ ﺑﺮدم. اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﯿﻎ زﯾﻨﺖ
ﺧﺎﻧﻮم:
- ﺑﺮﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﺑﺒﯿﻨﻢ! دﺧﺘﺮم و ﻣﻈﻠﻮم ﮔﯿﺮ آوردﯾﺪ. ﺳﺮﻣﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﮐﺮدﻧﺖ؟ ﻣﻦ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر و ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﻤﯽ ذاﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎي ﺑﯿﺪارش ﮐﻨﯽ!
ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮم ﺣﺎﻻ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮره ﺑﭽﻪ ام ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻠﻨﮓ و دﺳﺖ ﻣﯿﻨﺎ داد و ﻓﻠﮑﻪ ي آب رو ﺑﺴﺖ. ﺳﺮش و زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و اداي ﺑﭽﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎ رو در آورد. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮﺻﯿﻒ اون
ﺣﺎﻟﺘﻢ و ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﮕﻢ. اژدﻫــــــــﺎ! ژﯾﺎن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻦ اﻻن ﻣﻦ ﺑﻮدم! ﺗﺎ ﻃﻨﺎﺑﺎ رو زﯾﻨﺖ ﺑﺎز ﮐﺮد ﺑﺎ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮﻣﻪ رﻓﺘﻢ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ
ﻣﻮﻫﺎي ﺧﯿﺴﻢ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻠﮏ ﭼﻠﮏ آب ازش ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﯾﻘﻪ اش و ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻣﯽ ﮐﺸﻤﺖ.
ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﮑﻦ دﯾﻮاﻧﻪ! ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻟﺒﺎس ﺑﯿﺮون ﺗﻨﻤﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻮه!
ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻫﻮا ﮐﺮدم. ﮔﺮگ و ﻣﯿﺶ ﺑﻮد. ﺧﺪاﯾﺎ اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه؟ اﻧﮕﺎر ﯾﮑﯽ ذﻫﻨﻢ و ﺧﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﯿﻤﻪ.
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻬﺘﺎب از اون ﺟﺎ اوﻣﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯿﻪ؟ از وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﺳﯿﻨﺎ اﯾﻨﺎ دوﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن و ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﻮه ﺑﺎ ﻣﺎﮐﺎن و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﻮد.
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﺎﮐﺎن، ﻣﻬﺘﺎب، ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﮐﯿﻮان زل زدم ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﻪ ﻣﺪﻟﯽ داﺷﺘﻦ. ﻣﺎﮐﺎن رو ﻟﺒﺎش ﺧﻨﺪه ﺑﻮد، ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد،
ﮐﯿﻮان ﺑﯽ ﺧﯿﺎل داﺷﺖ اﻃﺮاف و دﯾﺪ ﻣﯽ زد و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺳﺮش و ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺳﺮش و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ دﻓﻌﻪ اول اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﺒﻮدا!
ﻣﯿﻨﺎ ﭘﺸﺘﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪ ﺑﺮد ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ و ﮔﻔﺖ:
- آوﯾﺴﺎ ﯾﺦ ﻣﯽ زﻧﯽ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎت و ﻋﻮض ﮐﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت دﻧﺒﺎلِ ﻣﯿﻨﺎ ﮐﻪ رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ رﻓﺘﻢ. رو ﺑﻪ روي ﮐﻤﺪم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺣﻮﻟﻢ و ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﻤﺖ آﯾﻨﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﻟﺒﺎﺳﻢ
ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﻢ. ﺳﺮﻣﻪ ي ﻣﻨﮕﻞ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ آب ﺑﭙﺎﺷﻪ روم؟ ﻟﺒﺎس ﺧﻮاب آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﺳﻔﯿﺪم ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد، اون ﻗﺪر ﮐﻪ
ﺑﻮد و ﻧﺒﻮدش ﻓﺮق ﻧﺪاﺷﺖ و ﻟﺒﺎسِ زﯾﺮِ ﻗﺮﻣﺰم رو ﺑﻪ ﻃﻮرِ وﺣﺸﺘﻨﺎك و ﻓﺠﯿﻌﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯽ داد. ﻣﯿﻨﺎ ﺑﺎ دﯾﺪنِ ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﻢ زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻌﻨﯽ آﺑﺮوت رﻓﺖ ﯾﻪ آﺑﻢ روش! ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺷﯿﻄﻮن ﺷﺪﯾﺎ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﺷﮕﻼ رو از ﮐﺠﺎ ﺧﺮﯾﺪي؟
ﺑﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻢ و ﭘﻮﺷﻮﻧﺪم و ﺟﯿﻎ زدم:
- زﻫﺮﻣﺎر! ﻫﯿــــــﺰ! ﮔﻢ ﺷﻮ ﺑﯿﺮون!
ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از اﺗﺎق ﻫﻠﺶ دادم و در و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻪ در ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺻﺪاﯾﯽ رو از ﺑﯿﻦ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﻫﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم:
- ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯽ؟ ﯾﻪ ﮐﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﮐﺎري و اﻧﺠﺎم ﺑﺪه! اون دﺧﺘﺮ از ﺧﺠﺎﻟﺖ دﯾﮕﻪ روش ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون ﮐﻪ!
ﺻﺪاي ﺧﺎﻟﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻮد. واي ﺧﺪاي ﻣﻦ دﻟﻢ واﺳﻪ اش ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ذوق رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﮐﻤﺪم و ﺳﺮﯾﻊ ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺳﺮﻣﻪ اي ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ
ﻧﺨﯽ ﺑﻮد و از زﯾﺮ ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺸﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﻧﺼﻔﻪ ﻫﺎي روﻧﻢ ﺑﻮد. ﺷﻠﻮارِ ﻟﯽ ﺳﺮﻣﻪ اي ﻫﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪم و روﺳﺮي ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺎﺗﻦ ﺑﻠﻨﺪم ﻫﻢ دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و
ﺳﻤﺖ آﯾﻨﻪ رﻓﺘﻢ. ﻣﻮﻫﺎم و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎ ﺳﺸﻮار ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دو ﺑﺮاﺑﺮِ ﻣﻌﻤﻮلِ ﺧﻮدش ﺑﺸﻪ و ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻬﺶ زدم و ﭘﻔﺶ و
ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪم. ﺟﻠﻮي ﻣﻮﻫﺎﻣﻢ اﺗﻮ ﮐﺮدم و ﮐﺞ رﯾﺨﺘﻢ ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﻢ. ﮐﺮم ﭘﻮدر و رژ ﮔﻮﻧﻪ ي ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎم و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺮق ﻟﺐ زدم.
ﺑﺎ ﻣﺪاد آﺑﯽ ﺧﻂ ﭼﺸﻢ واﺳﻪ ﺧﻮدم ﮐﺸﯿﺪم و اﺑﺮوﻫﺎﻣﻢ ﺑﺎ ﻣﺪاد ﻣﺸﮑﯽ ﻣﺪﻟﺶ و ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮدم و ﻃﺒﻖِ ﻣﻌﻤﻮل ﺧﻮدم و از رﯾﻤﻞ ﺧﻔﻪ ﮐﺮدم. ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻮﻫﺎم
و ﺑﺎﻻ ﺑﺴﺘﻢ و روﺳﺮي رو روي ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺗﻤﻮمِ اﯾﻦ ﮐﺎرا ﯾﻪ رﺑﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ. ﮐﻮﻟﻪ ي ﺳﻔﯿﺪﻣﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻮش ﺧﻨﺰر ﭘﻨﺰر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و
ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق زدم ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎقِ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﺎﻟﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﮐﻪ رو ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎر زﯾﻨﺖ ﺟﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻣﯽ زد، ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و
ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﺎﻟﻪ دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﻣﯿﺎﯾﻦ ﻧﻤﯿﮕﯿﻦ دﻟﻤﻮن واﺳﻪ ﺗﻮن ﻣﯽ ﭘﮑﻪ؟
ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﺑﺎﻣﺰه اي ﮔﻔﺖ:
- واﻻ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪم ﺑﯿﺎم ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ. ﺳﺘﺎره ي ﺳﻬﯿﻞ ﺷﺪي ﻣﺎدر!
ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﻟﭗ ﺧﺎﻟﻪ رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻨﺪه اش ﺑﮕﯿﺮه. ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ي ارﺷﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻐﻞ ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ
ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
- واه واه! آﻗﺎﻣﻮن ﺑﺎز ﺣﺴﻮدي ﮐﺮد؟
و ﺗﻨﺪي در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ اش ﺑﻨﺪ اوﻣﺪ. ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎﺗﻮن و زود ﺑﺨﻮاﺑﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺗﻮ ﮐﻮه ﻧﯿﻨﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ.
ﺑﻎ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
- ﮔﻨﺎه داره ﻃﻔﻠﮏ!
ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺮﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ اذﯾﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﺎدر!
ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻪ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدن. ﻣﻬﺘﺎب ﻧﺰدﯾﮏ اوﻣﺪ و رو ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮔﻔﺖ:
- واي واي ﭘﺲ ﺷﻮﻫﺮِ اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﻪ ﺗﻮﯾﯽ؟ ﺧﻮدت و ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدي دو دﺳﺘﯽ ﮐﻪ آﻗﺎﻫﻪ!
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم:
- اﺳﻤﺶ ارﺷﮑﻪ.
ارﺷﮏ ﺧﻨﺪﯾﺪ و دﺳﺘﺶ و دورِ ﮔﺮدﻧﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮐﺮد. اﻻن دﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﺑﮕﻪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽِ ﺧﯿﻠﯽ وﻟﯽ ﺧﺐ! دﯾﺮﺗﺮ ﺣﺮف زدﻧﺶ ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ دﯾﺮﺗﺮ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻮد، وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اﯾﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﺎﮐﺎن ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ارﺷﮏ و از ﺑﻐﻠﻢ ﺑﮕﯿﺮه ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﯾﻪ
ﮐﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ. ﻋﺎﺷﻖِ ارﺷﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ارﺷﮏ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪ. ﺧﻨﺪﯾﺪم و رو ﺑﻪ ارﺷﮏ ﮔﻔﺘﻢ:
- ارﺷﮏ، ﻋﻤﻮ ﺗﺮس ﻧﺪاره ﮐﻪ!
ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن، ﺣﺘﯽ ﮐﯿﻮان. ﻣﺎﮐﺎن ﻫﻢ ﺣﺮﺻﯽ ﮔﻔﺖ:
- آره اون ﻋﻤﻮ ﮐﯿﻮاﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺮس داره! ﻣﻦ ﻋﻤﻮي ﺧﻮﺑﯿﻢ ﯾﺎدت ﻧﻤﯿﺎد واﺳﻪ ات ﻣﺎﻫﯽ ﺷﺪم؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ي اول، ﯾﺎد ﺣﺮﮐﺎت ﻣﺴﺨﺮه اش روز ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﻓﺘﺎدم. ﻣﻦ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮐﯿﻮان اﺧﻤﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺖ. ارﺷﮏ ﻃﺒﻖِ
ﻋﺎدﺗﺶ ﮐﻪ از ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻟﺐ ﻫﺎم و ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ، ﺳﺮش و ﺟﻠﻮ آورد و ﻟﺐ ﻧﺮمِ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اش رو روي ﻟﺐ ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ و
ﺟﺪا ﮐﺮد. ﺳﺮﻣﻪ، آرﺷﺎم، ﺳﯿﻨﺎ و ﺳﺎرا ﮐﻪ ﻋﺎدت ارﺷﮏ رو ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﻣﻬﺘﺎب و ﻣﺎﮐﺎن و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪن. ﺳﺎرا ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ:
- ارﺷﮏ ﺣﺪاﻗﻞ ﭘﺮده ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪي.
ﺳﺮﻣﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- اﻻن ﻣﻬﺘﺎب داره ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﻪ ﻧﮑﻨﻪ ارﺷﮏ واﻗﻌﺎ ﺷﻮﻫﺮﺷﻪ!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ارﺷﮏ ﺑﻐﻞِ ﻣﺎﮐﺎن رﻓﺖ و ﻣﺎﮐﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ اون و ﻧﺎزي ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒﺮه. ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺑﺎ دﻧﺒﺎل
ﮐﺮدن ﻧﮕﺎش ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺖ ارﺷﮏ و ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺎن! اﯾﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭘﺪر ﮐﺸﺘﮕﯽ داره، ﺑﺎ ارﺷﮏ دﯾﮕﻪ ﭼﺮا؟ ارﺷﮏ ﭘﻨﺞ
دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮاب ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ رﻓﺘﯿﻢ. ﺳﺎرا، ﺳﯿﻨﺎ، ﻣﺎﮐﺎن، آرﺷﺎم، ﺳﺮﻣﻪ و ﻣﯿﻨﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦِ آرﺷﺎم ﻧﺸﺴﺘﻦ. ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ
ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ. ﻣﻬﺘﺎب و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ اي ﺑﺎﺷﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦِ ﺟﺪا رﻓﺘﻦ و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﯿﻮان ﻣﯽ ﻣﻮﻧﺪ ﮐﻪ
ﻣﻨﺘﻈﺮِ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ! ﺟﻠﻮ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﺎ ﻋﻘﺐ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎز ﺷﺪنِ در ﺟﻠﻮ ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﺮدم و ﺑﺎ
ﺳﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﻮار ﺷﺪم. ﺷﺎﻧﺴﻢ ﻧﺪارﯾﻢ! داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺮون و ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي آﻫﻨﮓ ﻣﻼﯾﻤﯽ از ﺑﺎﻧﺪ ﻫﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. رﯾﺘﻢِ آﻫﻨﮕﺶ ﯾﻪ
ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺖ. ﺳﺮم و ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﻪ ﺿﺒﻂ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺻﺪاي ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﭘﯿﭽﯿﺪ:
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه
ﺳﺎده و ﺻﺎدق، آﺑﯽ روﺷﻦ
ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﻮﻧﻪ
ﺗﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻪ، ﻣﺎ ﺑﺸﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم، ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ
ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ، ﮐﻢ ﺷﺪي از ﻣﻦ
ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام و، آرزو دارم
اﮔﻪ ﻣﻘﺪوره، ﻗﻠﺒﻢ و ﻧﺸﮑﻦ
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم
دلِ ﺗﻨﻬﺎم و، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم
دلِ ﺗﻨﻬﺎم و، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﻗﺪ روﯾﺎﻫﺎم
ﺑﯽ ﺗﺐِ ﺗﻨﺪ و ﻗﺮﻣﺰِ ﺗﯿﺮه.
ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﺎل آﺑﺎد
ﺗﺎ ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺣﮑﻢِ ﺗﻘﺪﯾﺮه.
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم از ﺧﻮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ
از ﺧﺪا ﮐﻤﺘﺮﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺎﮐﯽ.
ﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺧﻮام و ﺑﺎورت ﮐﺮدم ﻫﻢ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ اوج
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم
دلِ ﺗﻨﻬﺎم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم.
ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ، ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم
دلِ ﺗﻨﻬﺎم و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم.
ﺧﯿﻠﯽ آﻫﻨﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد. ﺣﺲ و ﺣﺎﻟﺶ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ دﯾﺪن دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﺿﺒﻂ رﻓﺖ ﺑﻪ ﮐﯿﻮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم وﻟﯽ اون ﺑﺎ ﺳﺮي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر
دﯾﮕﻪ آﻫﻨﮓ و ﭘِﻠﯽ ﮐﺮد و ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﻫﻤﺶ ﻫﻤﻮن آﻫﻨﮓ و ﭘِﻠﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮه رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻨﻢ ﺳﺮﯾﻊ از
ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺟﻮِ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻃﻮرش و ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﺣﺎﻟﯿﻢ ﮐﺮد! ﯾﻪ ﺣﺲ آراﻣﺶ! وﻟﯽ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم.
اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﯿﻮان ﯾﮑﯽ و دوﺳﺖ داره ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﻎ ﮐﺮده راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﮔﻮش ﻣﯽ داد و ﺑﻌﺪ از دوﺑﺎره ﭘِﻠﯽ ﮐﺮدن آﻫﻨﮓ ﯾﻪ ﻧﻔﺲِ ﻋﻤﯿﻘﯽ
ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ و ﻣﯽ ﻟﺮزوﻧﺪ. ﯾﻪ ﻃﻮري ﻣﯽ ﮐﺮد! اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻪ ﻃﻔﻞِ ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﮐﻨﺎرﻣﻪ وﮔﺮﻧﻪ ﻓﮑﺮاي ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻮف!
ﮐﺎﻣﯿﺎر و ﻣﻬﺘﺎب ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و دﺳﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻦ ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﻧﯿﺶِ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎز ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از اوﻧﺎ ﮐﯿﻮان، ﺳﯿﻨﺎ
و آرﺷﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدن، ﺑﺎ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزي ﻫﺎي ﺳﯿﻨﺎ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺷﻮن در ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﻦ، ﺳﺮﻣﻪ، ﺳﺎرا و ﻣﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﮔﺮوه آﺧﺮ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺳﺮﻣﻪ
ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ دوﺳﺘﺎن ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺷُﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ، ﯾﻪ ﮐﻢ ﮐﺎرايِ ﺑﺪ ﺑﺪ ﺑﮑﻨﯿﻢ!
ﺳﺎرا زد زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. ﻣﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮرش و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﭽﻪ ام ﮐﺮﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺴﺮ اذﯾﺖ ﮐﻨﻪ. ﻣﯿﻨﺎ ﯾﻪ ﮐﻢ ﻧﮕﺎش ﮐﺮد ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ
ﺳﺮش و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﭘﺎﯾﻪ.
ﻣﻦ و ﺳﺎرا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺸﺎد ﻧﮕﺎش ﮐﺮدﯾﻢ. ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺑﺎ دو روز ﺑﺎ ﺳﺮﻣﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪﯾﺎ!
ﻣﯿﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺳﺮﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﻣﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
- اون ﮔﺮوه ﭘﺴﺮا ﭼﻪ ﻃﻮرن؟ ﻫﺎن؟ ﻣﻮاﻓﻘﯿﺪ؟ ﻗﺒﻠﺖ؟ ﻣﻘﺒﻮل اﻓﺘﺎدن؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ دﺧﺘﺮ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺎراﺷﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎم ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد و داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮت ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﮔﺮوه
ﭘﺴﺮاي ﻋﻘﺒﯿﻤﻮن ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اوﻧﺎ ﻫﻢ واﺳﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي اوﻣﺪن ﯾﮑﯿﺸﻮن ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻦ و ﺑﯿﻦِ زﻣﯿﻦ و ﻫﻮا ﮔﺮﻓﺖ. ازش ﺟﺪا ﺷﺪم و ﻧﻔﺲِ راﺣﺘﯽ
ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم. ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎم ﮐﺮد. ﮐﻮﻓﺖ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻧﺘﻈﺎر داره ﺑﺮم ﻣﺎﭼﺸﻢ ﮐﻨﻢ. روم و ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻪ
ﮐﻪ رﯾﺰ رﯾﺰ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﺧﻔﻪ ﺷﻮ.
ﺳﺎرا ﮔﻔﺖ:
- اون ﭘﺴﺮا رو دﯾﺪي ﻫﻮل ﮐﺮدي اﻓﺘﺎدي ﺗﻮ ﺑﻐﻞِ ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اون! اوه اوه ﻻﻣﺼﺐ ﭼﻪ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻫﻢ داره. ﻓﺸﺎرت ﻣﯽ داد ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺼﺎره ات و ﺑﺎ
ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﻣﯿﻨﺎ ﺑﻠﻨﺪ زدﯾﻢ زﯾﺮِ ﺧﻨﺪه. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺴﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻋﻘﺐ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮن ازﺷﻮن ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد
واﯾﺴﺎدن اﻣﺎ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﮐﯿﻮان ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻤﺎي در ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ و آرﺷﺎم ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ راه اﻓﺘﺎدن ﺳﻤﺖ ﻣﺎ. ﻣﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ:
- وا! ﭼﺮا دارن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدن؟
ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮﺗﻮن! دو ﻗﺪم ﭘﺸﺘﺘﻮن ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﭘﺴﺮن ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﻢ ﯾﮑﯿﺸﻮن داره ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش ﯾﮑﯽ ﻣﻮن و از ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ اون وﻗﺖ ﺗﻮ
ﻣﯿﮕﯽ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ؟ ﺗﻨﺪ راه ﺑﺮﯾﻢ ازﺷﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻏﯿﺮت ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻧﺪارم!
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮم و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺳﺮﻣﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ و
راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ. ﭘﺴﺮه ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﯾﻪ اﺑﺮوش و ﺑﺎﻻ داد. زﻫﺮﻣﺎر! ﺳﺮﯾﻊ روم و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﺑﺎ دﯾﺪن آرﺷﺎم و ﺳﯿﻨﺎ و ﮐﯿﻮان ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻤﻮن
ﺑﻮدن ﮐُﭗ ﮐﺮدم. ﺳﺮﻣﻪ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﺳﻪ ﺗﺎ رﻓﺘﯿﻢ. آرﺷﺎم ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدي ﺧﺐ! ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻞ ﻫﯿﮑﻠﺶ و درﯾﺎﺑﯽ!
ﺑﻌﺪ اﺧﻢ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺧﻨﺪه ﺷﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ اون و ﺧﻮرد. وﻟﯽ ﺧﺐ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﻮﺷﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﯿﻨﺎ دﺳﺘﻢ و ﮐﺸﯿﺪ و
ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻦ ﺑﮑﻨﯿﻦ ﻣﻦ و آوﯾﺴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ.
ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ و دور ﺷﻮﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻦ و ﺑﻪ زور ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﮐﺸﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺣﺮص ﺑﻪ زاﻧﻮش ﮐﻮﺑﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دادش ﺑﺮه ﻫﻮا و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺘﻪ دﯾﻮاﻧﻪ؟
- ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﺎ دﺧﺘﺮا ﺑﺎﺷﻢ ﺑﭽﻪ ژﯾﮕﻮل.
ﺳﯿﻨﺎ ﺧﻨﺪه اش ﮔﺮﻓﺖ:
- ﮐﻪ ﮐﺎراي ﺧﻮب ﺧﻮب ﺑﮑﻨﯿﻦ؟
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺮروﯾﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﺬاﺷﺘﯿﻦ ﮐﻪ!
اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻮﺷﻢ و ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺟﯿﻐﻢ در اوﻣﺪ. ﮔﻔﺖ:
- ﺗﮑﺮار ﮐﻦ!
ﺑﺎ ﺳﺮﺗﻘﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﺬاﺷﺘﯿﻦ...
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزي زد:
- ﺧﺐ ﻋﺰﯾﺰم داري ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﮕﯽ از ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯽ دﯾﮕﻪ؟
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﯿﻮان و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ي ﺑﺮزﺧﯽ ﺟﻠﻮي روم دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﯿﻨﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺟﺰ ﺗﺮس ﺣﺲ دﯾﮕﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ
ﺑﻬﺶ اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻧﮕﺎم و ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺎ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:
- ﻧﺨﯿﺮ! ﻣﮕﻪ ﭘﺸﻪ ﻫﻢ ﺗﺮس داره؟ .....
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: رمان ایرانی ، ،
برچسبها: